Wikipedia

Amiriah Sicilia

Amiriah Sicilia (Arab: إِمَارَة صِقِلِّيَة, rumi: ʾImārat Ṣiqilliyah, Yunani: Εμιράτο της Σικελίας, rumi: Emiráto tēs Sikelías) merupakan sebuah kerajaan amiriah Islam yang terletak di pulau Sicilia yang mana wujud pada tahun 831 sehingga 1072.[1] Ibu kotanya adalah Palermo.

Emiriah Sicilia
Emirato di Sicilia
Εμιράτο της Σικελίας
إمارة صقلية
Imarat Siqilliyya
965–1072
Bendera Sicilia
Bendera
Itali pada tahun 1000. Emiriah Sicily diwarnakan dalam hijau muda.
Itali pada tahun 1000. Emiriah Sicily diwarnakan dalam hijau muda.
StatusSebahagian daripada khilafah Fatimiyyah
Ibu negaraBalharm
Bahasa yang umum digunakanbahasa Yunani Byzantine, bahasa Arab Sicilia, bahasa Latin Vulgar
Agama
Syi'ah Islam (negara)
agama Timur dan Barat
KerajaanPemerintahan beraja
Emir 
• 948–964
Hassan al-Kalbi
• 990–998
Yusuf al-Kalbi
• 1017–1037
al-Akhal
• 1040–1053
Hasan as-Samsam
Sejarah 
• Didirikan
965
• Dibubarkan
1072
Didahului oleh		 Diganti oleh
Empayar Byzantium
County of Sicily

Muslim mula menyerang pulau ini pada tahun 652, dan merampas kawalan seluruh pulau daripada empayar Byzantium dalam satu siri-siri konflik yang panjang bermula pada tahun 827 sehingga 902. Sebuah budaya Arab-Byzantine dibangunkan, menghasilkan satu negara pelbagai agama dan bahasa. Emiriah ini kemudian ditakluk oleh tentera upahan Norman Kristian di bawah Ruggero I dari Sicilia, yang mengasaskan Kaunti Sicilia pada tahun 1071.

Muslim Sicilia kekal menjadi warganegara pelbagai etnik dan rakyat kepada Kerajaan Beraja Sicilia, sehingga mereka yang belum menukar agama Kristian diusir keluar pada tahun 1240-an. Sehingga akhir kurun ke-12, dan mungkin sehingga akhir tahun 1220-an, Muslim merupakan penduduk majoriti di Sicily[2][3][4][5][6] Pengaruh mereka masih kekal dalam beberapa unsur dalam bahasa Sikiliyah, selain nama keluarga dan lokasi.


Penyerangan pertama ke atas Sicilia sunting

Pada tahun 535, Maharaja Justinianus I mengembalikan Sicily kepada empayar Byzantium yang kini diperintah secara ekslusif daripada Kustantiniyah. Apabila kuasa Byzantium mula lemah di bahagian Barat, Sicilia telah diserang oleh tentera Arab semasa pemerintahan Khalifah Uthman bin Affan pada tahun 652. Bagaimanapun, serangan pertama ini hanya sementara apabila ia kemudian ditinggalkan. Menjelang akhir abad ke-7, dengan penaklukkan Umayyah ke atas Afrika Utara, Arab telah menawan kota pelabuhan yang berhampiran Carthage, membolehkan orang-orang Arab untuk membina limbungan kapal dan pangkalan tetap bagi melancarkan serangan yang lebih hebat.[7]

Sekitar tahun 700, pulau Pantelleria telah ditawan oleh Arab, dan hanya perpecahan dalam kalangan orang Arab yang menghalang serangan ke atas Sicily. Sebaliknya, perjanjian-perjanjian perdagangan telah diatur dengan Byzantine, dan para pedagang Arab telah dibenarkan berniaga barangan di pelabuhan-pelabuhan Sicily. Serangan dari armada-armada Muslim berlaku pada tahun 703, 728, 729, 730, 731, 733 dan 734,dengan dua serangan terakhir menerima tentangan hebat daripada Byzantine.

Ekspedisi penaklukan pertama telah dilancarkan pada tahun 740, tahun di mana putera Muslim bernama [Habib]], telah mengambil bahagian dalam serangan pada tahun 728, berjaya menawan Siracusa. Meskipun bersedia untuk menakluk seluruh pulau, mereka terpaksa kembali ke [Tunisia]] di sebabkan pemberontakkan oleh orang Barbar. Serangan kedua pada tahun 752 bertujuan untuk menjarah bandar yang sama.

Pemberontakan Euphemius dan penaklukan Islam secara beransur-ansur di pulau sunting

Rencana utama: Penaklukan Muslim ke atas Sicily

Pada tahun 826, Euphemius, komander armada Byzantine di Sicily, telah memaksa seorang biarawati untuk mengahwini beliau. Maharaja Michael II menghidu khabar angin ini dan mengarahkan Jeneral Constantine untuk menghentikan perkahwinan ini dan memotong hidung Euphemius. Euphemius menentang, membunuh Constantine dan kemudian menawan Syracuse. Beliau kemudian dikalahkan dan melarikan diri ke Afrika Utara.[1] Beliau menawarkan pemerintahan Sicily kepada Ziyadat Allah Emir Tunisia dari dinasti Aghlabid sebagai balasan untuk tempat tinggal dan keselamatan; satu pasukan tentera Arab kemudian dihantar untuk memberi bantuan.[1]

Pihak Arab kemudian bersetuju untuk menakluk Sicily, berjanji akan menyerahkannya kepada Euphemius sebagai pertukaran untuk ufti tahunan, dan memberi kepercayaan kempen penaklukan ini kepada seorang kadi yang berumur 70 tahun, Asad ibn al-Furat. Pasukan Muslim seramai 10,000 infantri, 700 kavalri dan 100 kapal, dan diperkuat dengan kapal-kapal daripada Euphemius, berjaya mendarat di Mazara del Vallo. Pertempuran pertama menentang tentera yang setia kepada Byzantine berlaku pada 15 Julai, 827, berdekatan Mazara, menghasilkan kemenangan kepada Aghlabid.

Asad kemudian menawan pantai di bahagian selatan pulau serta mengepung Siracusa. Selepas setahun dikepung, dan cubaan dahagi, tentera beliau berjaya mengalahkan satu pasukan besar tentera yang dihantar dari Palermo, dengan bantuan daripada armada Venice yang diketuai oleh Doge Giustiniano Participazio. Tetapi apabila wabak membunuh ramai tentera Muslim, termasuk Asad sendiri, Muslim berundur ke istana kota Mineo. Mereka kemudian membuat serangan tetapi gagal menawan Castrogiovanni (kini Enna, di mana Euphemius meninggal dunia) dan berundur kembali ke Mazara.

Pada tahun 830, mereka menerima tentera tambahan seramai 30,000 daripada Ifriqiya dan Andalusia. Muslim Iberia berjaya mengalahkan komander Byzantine, Teodotus pada bulan Julai–Ogos pada tahun itu, tetapi wabak sekali memaksa mereka kembali ke Mazara dan kemudian ke Ifriqiya. Unit-unit Ifriqiya dihantar untuk mengepung Palermo dan berjaya menawannya pada bulan September 831 setelah setahun dikepung.[8] Palermo menjadi ibu kota Muslim di Sicily, dinamakan semula sebagai al-Madinah ("Kota").[9]

Penaklukan ini melihat hubungan pasang-surut; dengan tentangan dan pergolakkan dalaman, ia mengambil masa lebih sekurun untuk Sicily Byzantine ditakluk sepenuhnya. Syracuse berjaya memberi tentangan buat beberapa ketika tetapi berjaya ditawan pada tahun 878, Taormina jatuh pada tahun 902, dan kota Byzantine terakhir berjaya ditawan pada tahun 965.[1]

Zaman sebagai sebuah Emiriah sunting

 
Seni dan seni bina Arab-Norman menggabung ciri-ciri Barat Dekat (seperti tiang-tiang dan dekorasi dinding Klasik) dengan hiasan Islam kebiasaan dan seni khat.

Berturut-turut Sicily telah diperintah oleh puak Sunni Aghlabid dinasti dalam Tunisia dan Syiah Fatimid di Mesir. Byzantine telah mengambil kesempatan daripada perpecahan sementara untuk menduduki hujung timur pulau itu selama beberapa tahun.

Selepas menekan pemberontakan khalifah Fatimid [Ismail al-Mansur]] yang dilantik Hassan al-Kalbi (948-964) sebagai Emir Sicily. Beliau berjaya berjaya mengawal Byzantine yang berterusan memberontak dan mengasaskan Kalbid dinasti. Serbuan ke dalam Itali Selatan yang diteruskan di bawah Kalbids ke dalam kurun ke-11, dan 982 tentera Jerman di bawah Otto II, Maharaja Rom Holy telah dikalahkan berhampiran Crotone dalam Calabria. Dengan Emir Yusuf al-Kalbi (990-998) tempoh kemerosotan mantap bermula. Di bawah al-Akhal (1017-1037) konflik dinasti dipergiatkan, dengan puak dalam keluarga pemerintah allying diri mereka dengan pelbagai dengan Empayar Byzantine dan Zirid s. Pada masa yang Emir Hasan as-Samsam (1040-1053), pulau ini telah berpecah kepada fiefdoms beberapa kecil.

Orang-orang Arab memulakan reformasi tanah yang seterusnya, meningkat produktiviti dan menggalakkan pertumbuhan kebun kecil, penyok kepada penguasaan ladang-ladang yang bertanah. Orang-orang Arab terus meningkat sistem pengairan, dan barang-barang seperti oren, lemon, badan hijau dan tebu telah diperkenalkan untuk Sicily. Keterangan [Palermo]] telah diberikan oleh Ibn Hawqal, seorang pedagang Baghdad yang melawat Sicily dalam 950. Pinggir bandar berdinding yang dipanggil Kasr (istana) adalah pusat Palermo sehingga hari ini, dengan masjid besar Jumaat di laman katedral kemudian Rom. Pinggir bandar Al-Khalisa (Kalsa) yang terkandung di istana Sultan, mandi, masjid, pejabat-pejabat kerajaan, dan penjara swasta. Ibn Hawqual dikira 7,000 penjual daging individu yang berdagang di 150 kedai. Menjelang 1050, Palermo mempunyai penduduk seramai 350,000 orang, menjadikannya salah satu daripada bandar-bandar yang terbesar di Eropah, kedua hanya untuk modal Islam di Sepanyol Cordoba, yang mempunyai penduduk 450,000. Sebaliknya, di bawah yang Kristian berjaya Kerajaan Sicily, penduduk Palermo ini telah menurun kepada 150,000, walaupun ia menjadi di bandar terbesar di Eropah disebabkan oleh penurunan yang lebih besar dalam penduduk Cordoba ini; oleh 1330, penduduk Palermo ini telah merosot kepada 51,000.[10]

Pengembara, ahli geografi, dan penyair ArabIbn Jubair melawat kawasan di akhir abad ke-12 dan menyifatkan Al-Kasr Al-Khalisa (Kalsa):

Modal ini bertuah kerana dianugerahkan dengan dua hadiah, keindahan dan kekayaan. Ia mengandungi semua keindahan sebenar dan menyangka bahawa sesiapa sahaja boleh ingin. Splendor dan rahmat menghiasi piazzas dan kawasan luar bandar, jalan-jalan dan lebuh raya yang luas, dan mata terpesona dengan keindahan keadaan. Ia merupakan sebuah bandar yang penuh dengan keajaiban, dengan bangunan-bangunan yang serupa dengan Cordoba, yang dibina daripada batu kapur. Suatu aliran tetap air dari empat mata air berjalan melalui bandar. Terdapat begitu banyak masjid bahawa mereka adalah mustahil untuk dikira. Kebanyakan mereka juga bertindak sebagai sekolah-sekolah. Mata terpesona dengan semua keindahan ini.

Sepanjang pemerintahan ini, terus pemberontakan oleh Sicily Byzantine yang berlaku, terutama sekali di timur, dan sebahagian daripada tanah yang telah diduduki semula sebelum yang dibatalkan.[11]

Sicily di bawah pemerintahan Muslim sunting

Sepanjang pemerintahan ini, terus pemberontakan oleh Sicily Byzantine yang berlaku, terutama sekali di timur, dan sebahagian daripada tanah yang telah diduduki semula sebelum yang dibatalkan. [12] Orang-orang ini yang ditakluk telah diberikan yang terhad kebebasan beragama di bawah umat Islam sebagai dhimmi, tetapi tertakluk kepada beberapa sekatan. Dhimmi juga dikehendaki untuk membayar jizyah, atau pungutan suara cukai, dan cukai kharaj atau tanah, tetapi telah dikecualikan daripada cukai bahawa umat Islam terpaksa membayar (Zakaat ). Di bawah pemerintahan Arab, terdapat kategori yang berlainan pembayar jizyah, tetapi penyebut biasa mereka membayar jizyah sebagai tanda takluk kepada pemerintahan Islam sebagai pertukaran untuk perlindungan daripada pencerobohan asing dan dalaman. Penduduk yang ditawan dapat mengelakkan status tunduk hanya dengan memeluk Islam. Sama ada dengan jujur ​​disabitkan agama atau nombor paksaan masyarakat besar Sicily asli memeluk agama Islam. Walau bagaimanapun, walaupun selepas 100 tahun pemerintahan Islam, banyak masyarakat Kristian Yunani berbahasa makmur, terutamanya di utara-timur Sicily, sebagai dhimmi. Ini adalah sebahagian besarnya hasil daripada sistem jizyah yang membenarkan kewujudan bersama. Ini kewujudan bersama dengan penduduk yang ditawan jatuh selain selepas penawanan semula Sicily, terutamanya berikutan kematian Raja William II dari Sicily pada 1189.

Kejatuhan sunting

Emiriyah Sicily mula serpihan sebagai pergaduhan antara dinasti berlaku antara rejim Islam.[1] Menjelang abad ke-11 kuasa selatan tanah besar Itali telah menyewa Norman. Upahan, yang Kristian keturunan Viking; ia adalah orang Norman di bawah Roger I yang menawan Sicily dari orang-orang Islam. [1] Norman Robert Guiscard, anak Tancred, menyerang Sicily dalam 1060. Pulau ini telah berpecah antara tiga Arab [Emirate | amir]] s, dan penduduk Kristian yang agak besar yang bangkit menentang umat Islam yang memerintah.[13] Selepas mengambil Apulia dan Calabria, Roger I diduduki [Messina]] dengan tentera 700 kesatria. Pada tahun 1068, Roger de Hauteville dan orang-orangnya mengalahkan umat Islam di Misilmeri tetapi pertempuran yang paling penting adalah pengepungan Palermo, yang membawa kepada Sicily yang sepenuhnya dalam Norman kawalan oleh 1091. Selepas penaklukan Sicily, orang Norman dikeluarkan amir tempatan, Yusuf Ibn Abdallah dari kuasa, tetapi melakukannya dengan menghormati adat resam Arab.[14]

Kehilangan bandar-bandar, masing-masing dengan pelabuhan yang indah, memberikan tamparan teruk kepada kuasa Islam di pulau itu. Bandar Qas'r Ianni (moden Enna) masih diperintah oleh amir itu, Ibn Al-Hawas, yang diadakan selama bertahun-tahun. Penggantinya, Ibn Hamud, menyerah diri, dan ditukar kepada Kristian, hanya dalam 1087. Selepas penukaran beliau, Ibn Hamud kemudiannya menjadi sebahagian daripada golongan bangsawan Kristian dan bersara dengan keluarganya untuk harta pusaka [Calabria]] yang disediakan oleh Roger I. Pada 1091, Butera dan Noto di hujung selatan Sicily dan pulau Malta, kubu terakhir Arab, jatuh kepada orang-orang Kristian dengan mudah. Menjelang abad ke-11 kuasa Islam di Mediterranean telah mula berkurang.[15]

Selepas kejadian sunting

Kerajaan Sicily Dinasti Norman di bawah Roger II telah disifatkan sebagai multi-etnik di alam semula jadi dan agama toleran.[16] Normans, Jews, Muslim Arabs, Byzantine Greeks, Lombards and "native" Sicilians lived in relative harmony.[17][18] Bahasa Arab kekal sebagai bahasa kerajaan dan pentadbiran untuk sekurang-kurangnya abad ke dalam peraturan Norman, dan kesan kekal dalam bahasa bahasa pulau.[7]

Walau bagaimanapun, sebaik sahaja Norman telah menakluki pulau itu, umat Islam berhadapan dengan pilihan berlepas sukarela atau penundukan kepada pemerintahan Kristian. Ramai orang Islam memilih untuk pergi, dengan syarat mereka mempunyai cara-cara untuk berbuat demikian. Malah, umat Islam telah dilarang oleh agama mereka dari yang hidup di bawah pemerintahan bukan Islam jika mereka dapat mengelakkan. "Transformasi Sicily ke dalam sebuah pulau Kristian", kata-kata Abulafia, "itu juga, secara paradoks, kerja-kerja orang-orang yang budaya berada di bawah ancaman".[19][20] Walaupun dengan kehadiran penduduk Kristian berbahasa Arab, petani Islam yang diterima pembaptisan dari orang-orang Kristian Rom dan Yunani dan diterima pakai walaupun nama-nama Kristian Yunani, dalam beberapa keadaan, serf Kristian dengan nama-nama Yunani yang tersenarai dalam daftar Monreale telah hidup ibu bapa Islam.[21][22]

Walau bagaimanapun, Raja-raja Norman diikuti dasar Latinization mantap (menukar pulau agama Katolik). Sesetengah umat Islam memilih pilihan penukaran berpura-pura, tetapi penawar seperti itu hanya dapat memberikan perlindungan individu dan tidak dapat mengekalkan komuniti.[23]

Pembunuhan beramai-ramai 'Lombard' terhadap umat Islam bermula pada 1160-an itu. Masyarakat Islam dan Kristian di Sicily semakin geografi dipisahkan. Masyarakat Islam Pulau terutamanya terpencil di luar sempadan dalaman yang membahagikan separuh barat pulau ini dari utara-timur Kristian. Sicily umat Islam, penduduk subjek, bergantung kepada belas kasihan tuan-tuan mereka Kristian dan, akhirnya, pada perlindungan diraja. Apabila Raja William yang Baik meninggal dunia pada tahun 1189, perlindungan diraja itu ditarik balik, dan pintu itu dibuka untuk serangan meluas terhadap umat Islam di pulau itu. Ini memusnahkan apa-apa harapan yang terlintas kewujudan bersama, bagaimanapun tidak sama rata penduduk masing-masing yang sepatutnya. Henry VI 's kematian pada tahun 1197, dan isterinya Constance setahun kemudian, menjunam Sicily ke dalam kemelut politik. Dengan kehilangan perlindungan diraja dan dengan Frederick II masih seorang bayi dalam jagaan paus, Sicily menjadi medan pertempuran untuk saingan kuasa-kuasa Jerman dan paus. Pemberontak Islam Pulau berpihak dengan panglima perang Jerman seperti Markward von Anweiler. Sebagai tindak balas, Innocent III mengisytiharkan perang salib terhadap Markward, mendakwa bahawa dia telah membuat satu pakatan tidak suci dengan orang Saracen Sicily. Walau bagaimanapun, pada tahun 1206 yang sama paus cuba untuk meyakinkan pemimpin-pemimpin Islam untuk kekal setia.[24] Pada masa ini, pemberontakan Islam adalah kritikal, dengan umat Islam di kawalan Jato, Entella, Platani, Celso, Calatrasi, Corleone (diambil pada 1208), Guastanella dan Cinisi. Dalam erti kata lain, pemberontakan Islam diperluaskan di seluruh regangan seluruh barat Sicily. Pemberontak yang diketuai oleh Muhammad Ibn Abbad. Dia memanggil dirinya 'putera orang-orang yang beriman', melanda syiling sendiri, dan cuba untuk mencari sokongan orang Islam dari bahagian-bahagian lain dunia Islam.[25][26]

Walau bagaimanapun, Frederick II, tidak lagi kanak-kanak, bertindak balas dengan melancarkan siri kempen menentang pemberontak Islam di 1221. Hohenstaufen tentera yang berakar umbi daripada pembela Jato, Entella, dan kubu yang lain. Bukannya menghapuskan umat Islam, Pada tahun 1223, Frederick II dan orang-orang Kristian mula deportations pertama umat Islam untuk Lucera dalam Apulia.[27] Setahun kemudian, ekspedisi telah dihantar menentang Malta dan Djerba, untuk menubuhkan kawalan diraja dan mencegah penduduk Islam mereka dari membantu pemberontak.[25] Secara paradoks, para pemanah Saracen adalah komponen bersama tentera-tentera ini "Kristian" dari era ini.[28]

Rumah Hohenstaufen dan pengganti mereka (Capetian House of Anjou dan Aragonese Rumah Barcelona) secara beransur-ansur "Melatinkan" Sicily selama dua abad,dan proses sosial ini meletakkan asas bagi pengenalan agama Katolik (menentang Timur ortodoksi). Proses Latinization dipupuk terutamanya oleh Gereja Rom dan liturgi. Penghapusan Islam di Sicily telah disempurnakan oleh 1240s lewat, apabila deportations akhir Lucera telah berlaku.[29]

Senarai para emir sunting

Lihat juga sunting

Rujukan sunting

  1. ^ a b c d e f "Brief history of Sicily" (PDF). Archaeology.Stanford.edu. 24 November 2008. Ralat petik: Tag <ref> tidak sah, nama "stan" digunakan secara berulang dengan kandungan yang berbeza
  2. ^ Alex Metcalfe (2009). The Muslims of Medieval Italy (ed. illustrated). Edinburgh University Press. m/s. 142. ISBN 9780748620081.
  3. ^ Michele Amari (1854). Storia dei musulmani di Sicilia. F. Le Monnier. m/s. 302 Vol III.
  4. ^ Roberto Tottoli (19 Sep 2014). Routledge Handbook of Islam in the West. Routledge. m/s. 56. ISBN 9781317744023.
  5. ^ Graham A. Loud; Alex Metcalfe (1 Jan 2002). The Society of Norman Italy (ed. illustrated). BRILL. m/s. 289. ISBN 9789004125414.
  6. ^ Jeremy Johns (7 Oct 2002). Arabic Administration in Norman Sicily: The Royal Diwan. Cambridge University Press. m/s. 284. ISBN 9781139440196.
  7. ^ a b Mack Smith, Denis (1968). A History of Sicily: Medieval Sicily 800—1713,. Chatto & Windus, London. ISBN 7011 1347 2 Check |isbn= value: length (bantuan). Ralat petik: Tag <ref> tidak sah, nama "dmsmi" digunakan secara berulang dengan kandungan yang berbeza
  8. ^ Previte-Orton (1971), vol. 1, pg. 370
  9. ^ Islam in Sicily Diarkibkan 2011-07-14 di Wayback Machine, by Alwi Alatas
  10. ^ J. Bradford De Long and Andrei Shleifer (October 1993), "Princes and Merchants: European City Growth before the Industrial Revolution", The Journal of Law and Economics, University of Chicago Press, 36 (2): 671–702 [678]
  11. ^ Privitera, Joseph. Sicily: An Illustrated History. Hippocrene Books. ISBN 978-0781809092.
  12. ^ Archived link: From Islam to Christianity: the Case of Sicily, Charles Dalli, page 153. In Religion, ritual and mythology : aspects of identity formation in Europe / edited by Joaquim Carvalho, 2006, ISBN 88-8492-404-9.
  13. ^ Saracen Door and Battle of Palermo
  14. ^ "Chronological - Historical Table Of Sicily". In Italy Magazine. 7 October 2007. Diarkibkan daripada yang asal pada 2016-07-27. Dicapai pada 2012-01-19.
  15. ^ Previte-Orton (1971), pg. 507–11
  16. ^ Normans in Sicilian History
  17. ^ Roger II - Encyclopædia Britannica
  18. ^ Tracing The Norman Rulers of Sicily
  19. ^ Charles Dalli, From Islam to Christianity: the Case of Sicily, p. 159 (archived link)
  20. ^ Abulafia, The end of Muslim Sicily cit., p. 109
  21. ^ Charles Dalli, From Islam to Christianity: the Case of Sicily, p. 159 (archived link)
  22. ^ J. Johns, The Greek church and the conversion of Muslims in Norman Sicily?, “Byzantinische Forschungen”, 21, 1995; for Greek Christianity in Sicily see also V. von Falkenhausen, "Il monachesimo greco in Sicilia", in C.D. Fonseca (ed.), La Sicilia rupestre nel contesto delle civiltà mediterranee, vol. 1, Lecce 1986.
  23. ^ Charles Dalli, From Islam to Christianity: the Case of Sicily, p. 160 (archived link)
  24. ^ Charles Dalli, From Islam to Christianity: the Case of Sicily, p. 160-161 (archived link)
  25. ^ a b Charles Dalli, From Islam to Christianity: the Case of Sicily, p. 161 (archived link)
  26. ^ Aubé, Pierre (2001). Roger Ii De Sicile - Un Normand En Méditerranée. Payot.
  27. ^ A.Lowe: The Barrier and the bridge, op cit;p.92.
  28. ^ "Saracen Archers in Southern Italy". Diarkibkan daripada yang asal pada 2007-11-28. Dicapai pada 2012-01-19.
  29. ^ Abulafia, David (1988). Frederick II: A Medieval Emperor. London: Allen Lane.

Sumber sunting

Pautan luar sunting

Templat:Former monarchies Italian peninsula

Diambil daripada "https://ms.wikipedia.org/w/index.php?title=Amiriah_Sicilia&oldid=5632728"