Bahasa Amorit
Amorit adalah bahasa Semitik awal yang telah pupus, yang dahulu ditutur oleh suku Amorit yang terkenal di sejarah Timur Dekat purba. Ia dikenali dari Ugaritik, dialek yang paling barat, dan satu-satunya yang tersisa dan dari bukan nama tertib Akkad yang direkodkan oleh penulisan Akkadia selama tempoh pemerintahan Amorit di Babylonia (akhir ke-3 dan permulaan ke-2 milenium SM), terutama dari Mari dan sedikit setakatnya iaitu Alalakh, Tell Harmal dan Khafajah. Kadangkala, nama-nama tersebut juga terdapat dalam teks awal Mesir; dan satu nama tempat, "Sənīr" (שְׂנִיר) untuk Gunung Hermon, telah dikenali dari Alkitab (Deuteronomy 3:9).[1]
| Amorit | |
|---|---|
| Asli kepada | Levant |
| Pupus | Ke-2 milenium SM |
Afro-Asiatic
| |
| Kod bahasa | |
| ISO 639-3 | tiada |
| Glottolog | amor1239 |
Amorit dianggap sebagai bahasa Semitik Barat Laut yang kuno, tetapi ada juga sesetengah bukti untuk perkumpulan lain.
Ciri-ciri penting termasuklah perkara berikut:
- Semitik Barat Laut yang umumnya beraspek tidak sempurna-perbezaan sempurna ditemui: Yantin-Dagan, 'Dagon memberikan' (ntn); Raṣa-Dagan, 'Dagon telah puas' (rṣy). Ia termasuk akhiran orang ketiga -a (tidak seperti Akkadia atau Ibrani) dan vokal yang tidak sempurna, a -, seperti dalam Arab berbanding Ibrani dan Aramia -i-.
- Terdapat satu bentuk kata kerja dengan bercambahkan konsonan kedua iaitu — Yabanni-Il, 'Tuhan menciptakan' (akar bny).
- Dalam beberapa kes Akkadia mempunyai š, Amorit, seperti Ibrani dan Arab, mempunyai h, dengan demikian hu 'dia (lelaki)', - haa 'dia (wanita)', kausatif h- atau ʼ- (I. Gelb 1958).
- Orang pertama yang sempurna adalah-ti (tunggal), -nu (jamak), seperti dalam Kanaan.
NotaSunting
- ^ Woodard, Roger D. (2008-04-10). The Ancient Languages of Syria-Palestine and Arabia (dalam bahasa Inggeris). Cambridge University Press. m/s. 5. ISBN 9781139469340.
RujukanSunting
- A. Andrason and J.-P. Vita, "Amorite: A Northwest Semitic Language?", Journal of Semitic Studies 63/1 ( 2018): 18-58.
- D. Cohen. Les langues chamito-semitiques. Paris: CNRS, 1985.
- I. Gelb. La lingua degli amoriti, Academia Nazionale dei Lincei. Rendiconti 8, no. 13 (1958): 143–163.
- H. B. Huffmon. Amorite Personal Names in the Mari Texts: A Structural and Lexical Study. Baltimore, 1965.
- Remo Mugnaioni. “Notes pour servir d’approche à l’amorrite” Travaux 16 – La sémitologie aujourd’hui. Aix-en-Provence: Cercle de Linguistique d’Aix-en-Provence, Centre des sciences du language, 2000, p. 57–65.
- M. P. Streck. Das amurritische Onomastikon der altbabylonischen Zeit, vol. 1: Die Amurriter, Die onomastische Forschung, Orthographie und Phonologie, Nominalmorphologie. Alter Orient und Altes Testament Band 271/1. Münster, 2000.