Sumbangan Islam kepada Eropah Zaman Pertengahan: Perbezaan antara semakan

[[Falsafah awal Islam|Penulisan falsafah Arab]] diterjemahkan ke dalam [[bahasa HebrewIbrani]], [[Latin]], and [[bahasa Ladino]] dan menyumbang kepada pembangunan falsafah Eropah moden. Ahli falsafah Yahudi [[Maimonides]], ahli sosiologi dan sejarah [[Ibnu Khaldun]], rakyat [[Carthage]] [[Constantine theorang AfricanAfrika]], dan [[Abu Abdullah Mohammad Ibn Musa al-Khawarizmi|Alal-Khwarizmi]] dengan pengumpulan teknik-teknik matematiknya, merupakan tokoh-tokoh besar semasa [[Zaman Kegemilangan Islam|zaman kegemilangan Islam]].

[[Image:AverroesColor.jpg|thumb|[[ibnu Rushd]], pengasas aliran falsafah ''[[AverroismAverroisme]]'', berpengaruh dalam kemunculan [[pemikiran sekular]] di [[Eropah Barat]].<ref name=Fakhry/>]]

[[Ibnu Sina]] mengasaskan aliran falsafah ''[[AvicennismAvicennisme]]'', yang berpengaruh di dalam kedua-dua dunia Islam dan Kristian. Beliau pengulas penting akan karya-karya [[Aristotle]], dan mengubah suai karya-karya tersebut dengan pemikiran daya asal, terutamanya dalam bidang logik.<ref>"Avicenna", Lenn Evan Goodman, 2006, p. 209</ref> Pentingnya ''Avicennism''Avicennisme [[Latin]] terletak pada interpretasi doktrin-doktrin ''Avicennism''Avicennisme seperti sifat [[ruh]] dan pembezaan [[kewujudan]]-[[intipati]] nya, bersama debat dan teguran yang dibangkitkan karyanya dalam [[skolastisisme]] Eropah. Ini amat ketara di [[Paris]], di mana ''Avicennism''Avicennisme kemudiannya diharamkan oleh pihak gereja pada tahun 1210 M, kendatipun pengaruh [[pemikiran psikologi Islam|psikologi]] dan teori keilmuannya ke atas [[William ofdari Auvergne]] dan [[Albertus Magnus]] dapat dijejak. Namun, kesan ''Avicennism''Avicennisme di dalam ugama [[Kristian]] kemudiannya ditenggelami ''[[AverroismAverroisme]]'', aliran falsafah [[Ibnu Rushd]], satu-satunya ahli falsafah yang amat berpengaruh di Barat.<ref>Corbin, History of Islamic Philosophy (1993), p.174</ref> Ibnu Rushd tidak bersetuju dengan interpretasi Ibnu Sina tentang Aristotle dalam beberapa bidang seperti kesatuan intelek, dan intepretasinya (Ibnu Rushd) tentang falsafah ''Aristotle''-lah yang amat berpengaruh di dalam Eropah Zaman Pertengahan. Di dalam ''De Monarchia'', Dante Aligheri berhujah mengikut laras ''Averroism''Averroisme bagi menyokong teori sekularisme tentang kenegaraan.<ref name=Fakhry>Majid Fakhry (2001). ''Averroes: His Life, Works and Influence'' p. 135 Oneworld Publications. ISBN 1-85168-269-4.</ref> Ibnu Rushd juga mengutarakan konsep "kewujudan mendahului zat (intipati)".<ref>{{citation|first=Jones|last=Irwin|title=Averroes' Reason: A Medieval Tale of Christianity and Islam|date=Autumn 2002|journal=The Philosopher|volume=LXXXX|issue=2}}</ref>

Imam [[Abu Hamid Al-Ghazali|al-Ghazali]] juga menjadi pengaruh penting terhadap ahli falsafah [[falsafah Zaman Pertengahan|ahli falsafah Zaman Pertengahan]] [[Kristian]] dan pemikir [[Yahudi]] seperti [[Maimonides]].<ref>{{Citation|journal=H-Net Review|title=Averroes (Ibn Rushd): His Life, Works and Influence|last=Ormsby|first=Eric|postscript=.}} See also: {{cite web|url=http://plato.stanford.edu/entries/maimonides-islamic/|title=The Influence of Islamic Thought on Maimonides|publisher=Stanford Encyclopedia of Philosophy|accessdate=2008-08-28}}</ref> Penulis [[:en:Margaret Smith (author)|Margaret Smith]], berpendapat: "Tidak ada syak lagi karya-karya al-Ghazali menjadi karya yang pertama menarik perhatian para sarjana Eropah" dan "Penulis Kristian yang teragung yang dipengaruhi al-Ghazali ialah St.[[:en:Thomas Aquinas|Thomas Aquinas]] (1225–1274), yang mengkaji penulis-penulis Islam dan yang mengakui ianya terhutang budi kepada mereka. Aquinas belajar di [[:en:University of Naples|Universiti Naples]] di mana kesusasteraan dan kebudayaan Islam paling berpengaruh pada masa itu".<ref>[[Margaret Smith (author)|Margaret Smith]], ''Al-Ghazali: The Mystic'' (London 1944)</ref>

George Makdisi menyarankan dua aspek humanisme [[Zaman Pertengahan]] berakar dalam [[Zaman Kegemilangan Islam|dunia Islam Zaman Pertengahan]], yakni: seni [[imlak (latihan)|imlak]], digelar dalam bahasa [[Latin]], ''[[ars dictaminis]]''," dan "sikap ahli humanisme terhadap [[bahasa-bahasa klasik]]". Dia memerhatikan bahawa imlak diperlukan dalam kesarjaan Arab (dimana bunyi vokal berlandaskan kata yang ditutur perlu diletak dengan betul), dan menyatakan bahawa dalam konteks ini, kegunaan kata ''ars dictaminis'' di Itali Zaman Pertengahan merupakan kegunaan yang paling munasabah. Dia juga mempercayai kecenderongan ahli humanisme Zaman Pertengahan terhadap kegunaan Latin klasik berbanding Latin Zaman Pertengahan adalah munasabah dalam konteks sebagai reaksi kepada kesarjanaan Arab, dengan kajiannya ke atas bahasa Arab klasik al-Quran berbanding bahasa Arab Zaman Pertengahan.<ref>{{citation|last=Makdisi|first=George|title=Scholasticism and Humanism in Classical Islam and the Christian West|journal=Journal of the American Oriental Society|volume=109|issue=2|date=April–June 1989|pages=175–182|doi=10.2307/604423|publisher=Journal of the American Oriental Society, Vol. 109, No. 2|jstor=604423}}</ref>