Undang-undang kontrak Inggeris: Perbezaan antara semakan
Kandungan dihapus Kandungan ditambah
kTiada ringkasan suntingan |
|||
Baris 88:
[[File:Crystal Palace - Queen Victoria opens the Great Exhibition.jpg|thumb|left|300px|Sementara [[Pameran Besar 1851]] menggariskan kemuncak dagangan industri [[Empayar British]], undang-undang Inggeris mewujudkan teori [[kebebasan berkontrak]], melihat polisi ''[[laissez faire]]'' sebagai polisi yang terbaik.<ref>e.g. Lord Jessel MR in ''[[Printing and Numerical Registering Co v Sampson]]'' (1875) 19 Eq 462, 465</ref>]]
Sekiranya ada perjanjian - iaitu kontrak - yang wujud, ciri-ciri terma kontrak penting sekiranya satu pihak telah melanggari persetujuannya. Terma-terma suatu kontrak adalah apa yang [[dijanjikan]]. Tetapi ia terpulang kepada mahkamah-mahkamah untuk [[menafsir]] bahan bukti apa yang pihak-pihak menyatakan sebelum kontrak termeterai, dan menafsirkan terma-terma yang dipersetujui. Penafsiran kontrak mula dengan janji-janji nyata yang pihak-pihak terlibat berkata sesama mereka, tetapi dapat dijumpai dalam dokumen-dokumen atau notis-notis. Peraturan am untuk kemasukan terma-terma dalam perjanjian adalah bahawa notis wajar terma berkenaan perlu, dan lebih banyak notis diperlukan untuk terma yang membebankan. Maksud terma-terma itu kemudiannya mesti ditafsir, dan pendekatan moden adalah untuk menafsir maksud perjanjian dari perspektif seseorang wajar yang mengetahui akan kesemua [[Konteks (penggunaan bahasa)|konteks]] perjanjian berkenaan. Mahkamah-mahkamah dan juga perundangan berkemungkinan menyiratkan terma-terma dalam kontrak secara amnya untuk 'menutup jurang' sebagaimana diperlukan untuk menepati jangkaan-jangkaan munasabah pihak-pihak terlibat, atau sebagai sampingan mengikut keperluan kontrak spesifik. Undang-undang Inggeris sejak abad ke-19 berpandukan prinsip ''[[laissez faire]]'' "[[kebebasan berkontrak]]" maka dalam undang-undang am kontrak, sesiapa pun boleh menyetujui apa jua terma dan syarat yang disukai. Secara kontranya, sebilangan jenis kontrak, terutama bagi [[pengguna]], [[pekerja]] dan [[penyewa]] dipinda untuk memastikan piawaian minima hak, yang kebanyakannya didapati dari statut, yang bertujuan mendapat kesinambungan terma-terma kontrak. Evolusi undang-undang kes dalam abad ke-20 secara amnya menunjukkan perbezaan ketara antara kontrak antara pihak-pihak komersil dan antara pihak-pihak yang [[ketidaksenambungan kuasa rundingan|kuasa rundingan mereka tidak seimbang]],<ref>See in particular ''[[George Mitchell (Chesterhall) Ltd v Finney Lock Seeds Ltd]]'' [1983] QB 284 and ''[[Johnson v Unisys Ltd]]'' [2001] UKHL 13</ref> disebabkan dalam hal transaksi antara golongan ini, kebolehan untuk memilih yang sebenar terjejas disebabkan kekurangan [[persaingan]] di [[pasaran]]. Maka, sesetengah terma tidak adil boleh dibuat tidak menjadi dibawah [[Akta Terma Kontrak Tidak Adil 1977]] atau [[Peraturan-Peraturan Terma Tidak Adil dalam Kontrak Pengguna 1999]] dan boleh dibuang boleh mahkamah-mahkamah dengan bantuan administratif [[Pejabat Perniagaan Adil]].
===Kemasukan terma===
{{main|Kemasukan terma dalam undang-undang Inggeris}}
Janji-janji yang ditawarkan oleh seseorang kepada seseorang yang lain adalah terma-terma suatu kontrak, tetapi bukan semua yang diperihalkan sebelum penerimaan akan menjadi terma. Peraturan asas penafsiran adalah suatu representasi adalah suatu terma sekiranya ia kelihatan "seperti mahu diletakkan" dalam kontrak daripada perspektif seseorang yang wajar.<ref>''[[Heilbut, Symons & Co v Buckleton]]'' [1913] AC 30, 50-1, Lord Moulton, ‘The intention of the parties can only be deduced from the totality of the evidence.’</ref> Ia termasuk berapa pentingnya terma berkenaan oleh pihak-pihak terlimat, tetapi juga sebagai cara melindungi pihak yang lemah, mahkamah-mahkamah menambah bahawa seseorang yang lebih mengetahui dalam transaksi berkenaan berkebarangkalian lebih untuk membuat janji, berbanding hanya representasi. Maka dalam kes ''[[Oscar Chess Ltd lwn Williams]]''<ref>[1957] 1 WLR 370</ref> Mahkamah Rayuan memutuskan bahawa Encik Williams menjual sebuah [[Morris Motors|kereta Morris]] kepada penjual kereta terpakai secara silapnya (meskipun dalam [[niat baik]] disebabkan bergantung kepada buku log palsu) dengan menyatakan bahawa ia model 1948 padahal ia sebenarnya dari tahun 1937, penjual kereta berkenaan tidak boleh kemudiannya menuntut pelanggaran kontrak kerana dia dalam kedudukan yang lebih baik untuk mengetahui keadaan sebenar. Ini penting kerana sementara satu pihak punyai hak untuk mengelak daripada perjanjian, atau membatalkan kontrak, sekiranya mereka diperdaya dengan salah nyataan untuk memasuki kontrak berkenaan dan seterusnya menuntut sebarang ganti rugi, sekiranya pernyataan adalah terma dan ia salah, mereka boleh menuntut [[untung (ekonomi)|keuntungan]] yang rugi. Maka terma-terma yang tidak dikotakan menyebabkan kepada ganti rugi untuk melindungi kesemua jangkaan penutut, untuk meletakkan mereka pada kedudukan seperti kontrak telah dilaksanakan.
==Lihat juga==
| |||