Andjar Asmara: Perbezaan antara semakan
Kandungan dihapus Kandungan ditambah
Baris 39:
Sekembalinya ke Hindia, Andjar membentuk satu lagi kumpulan teater, Bolero, dengan Effendi, tetapi meninggalkan kumpulan itu sekitar 1940 untuk bekerja di Kolf Publishers di [[Surabaya]]. Effendi ditinggalkan sebagai ketua Bolero, {{sfn|Said|1982|pp=136–138}} yang kemudiannya menjadi lebih dipolitikkan. {{sfn|Bayly|Harper|2007|p=116}} Di Kolf Andjar menyunting majalah penerbit Poestaka Timoer.{sfn|Encyclopedia of Jakarta, Andjar Asmara}} Kerana kerja-kerja beliau melibatkan penulisan sinopsis dan terbitan bersiri berdasarkan filem popular untuk majalah Kolf, beliau menjadi semakin terlibat dalam industri perfileman. Beliau tidak lama lagi ditanya oleh The Teng Chun, dengannya telah mengekalkan hubungan perniagaan, untuk mengarahkan filem untuk syarikatnya Java Industrial Film (JIF);{{sfn|Said|1982|pp=136–137}} dengan ini, Andjar menjadi salah satu daripada beberapa kakitangan teater yang berhijrah untuk filem berikut Albert Balink pada 1937 ''[[Terang Boelan]]''.{{sfn|Said|1982|p=27}}{{sfn|Biran|2009|p=169}}
Selepas mengendalikan pemasaran untuk Rentjong Atjeh (1940), {{sfn|Biran|2009|p=210}} Andjar bergelar pengarah, pada tahun 1940 dengan Kartinah, percintaan masa perang dibintangi [[Ratna Asmara]].{{sfn|Said|1982|pp=136–137}}{{sfn|Biran|2009|p=213}} Academia mengkritik filem itu, mempercayai bahawa ia tidak mempunyai nilai pendidikan.{{sfn|Biran|2009|p=266}} Pada tahun 1941 beliau mengarahkan ''[[Noesa Penida]]'', satu tragedi yang berpangkalan di [[Bali]], untuk JIF;{{sfn|Biran|2009|p=217, 278}} filem ini dibuat semula pada tahun 1988.{{sfn|Filmindonesia.or.id, Filmografi}} Dalam filem ini, Andjar mempunyai kawalan kreatif sedikit, dan dipersembahkan seperti apa yang wartawan hiburan Indonesia Eddie Karsito menerangkan sebagai jurulatih dialog. Sudut kamera dan lokasi telah dipilih oleh Sinematografer, yang pada umumnya juga penerbit.{{sfn|Karsito|2008|p=23}}
Semasa [[pendudukan Jepun di Indonesia|pendudukan Jepun 1942-1945]], industri filem negara hampir tidak wujud: semua tetapi satu studio ditutup, dan semua filem yang dikeluarkan adalah kepingan [[propaganda]] untuk membantu usaha perang Jepun dan menggalakkan [[Kawasan Persemakmuran Bersama Asia Timur Raya]].{{sfn|Biran|2009|pp=334–351}} Andjar tidak terlibat dalam ini tetapi teruja dengan merit seni filem Jepun.{{sfn|Said|1982|p=35}} Walaupun
Selepas [[Pengisytiharan Kemerdekaan Republik Indonesia|kemerdekaan Indonesia]], Andjar berpindah ke Purwokerto untuk memimpin ''Perdjoeangan Rakjat''. Selepas akhbar itu dihentikan penerbitannya, beliau kembali ke filem, filem bertajuk [[Djaoeh Dimata]] untuk Pentadbiran Awam Hindia Belanda pada tahun 1948. Ini diikuti dengan dua filem tambahan, Anggrek Bulan (1948) dan [[Gadis Desa]] (1949)., Kedua-duanya berdasarkan pemain yang beliau menulis beberapa tahun sebelumnya. Pada tahun 1950, Andjar menerbitkan satu-satunya novelnya, [[Noesa Penida]], kritikan terhadap sistem kasta [[Bali]], yang berkisarkan pencinta dari peringkat hierarki sosial. Sementara itu, beliau terus menulis dan menerbitkan terbitan bersiri kulit lembut diadaptasi daripada filem tempatan.
Lakon layar Andjar ''Dr Samsi'' akhirnya disesuaikan sebagai sebuah filem pada tahun 1952 oleh Ratna Asmara, yang telah menjadi pengarah filem wanita pertama Indonesia dengan 1950 filem beliau Sedap Malam. Adaptasi dibintangi Ratna dan Raden Ismail. Ia akan dibuktikan sebagai penulisan skrip Andjar yang terakhir semasa hayatnya. Walaupun tidak lagi menulis filem, Andjar terus aktif dalam industri perfileman negara. Pada tahun 1955 beliau mengetuai Festival Filem Indonesia yang julung kali diadakan, yang dikritik apabila ia memberikan Anugerah Filem Terbaik untuk dua filem, filem [[Usmar Ismail]] Lewat Djam Malam dan Lilik Sudjio Tarmina. Pengkritik menulis bahawa Lewat Djam Malam adalah mudah yang kukuh dengan dua dan mencadangkan bahawa [[Djamaluddin Malik]], penerbit Tarmina, telah mempengaruhi keputusan juri.
| |||