Semakan pada 22:12, 3 Disember 2009 sunting Syarikat Pemunggahan Rencana (bincang \| sumb.) 19,268 suntingan Tiada ringkasan suntingan ← Suntingan sebelumnya		Semakan pada 22:29, 3 Disember 2009 sunting batalkan Syarikat Pemunggahan Rencana (bincang \| sumb.) 19,268 suntingan Tiada ringkasan suntingan Suntingan berikutnya →
Baris 13: '''Bahasa Inggeris Pertengahan''' ialah nama yang diberikan oleh [[Linguistik sejarah\|ahli linguistik sejarah]] untuk berbagai-bagai bentuk [[bahasa Inggeris]] yang digunakan antara akhir [[abad ke-11]] dan sekitar [[1470]], apabila [[#Piawai Chancery\|Piawai Chancery]], sejenis bahasa Inggeris berasaskan [[London]] mula digunakan secara meluas. Perkembangan itu dibantu oleh pengenalan [[mesin cetak]] ke [[England]] oleh [[William Caxton]] pada akhir [[1470-an]]. Sewaktu itu, kelainan [[dialek]] [[Northumbria]] (yang dituturkan secara meluas di England Utara) yang dituturkan di [[Scotland]] tengah sedang berkembang menjadi [[Sejarah bahasa Scotland\|bahasa Scotland]]. Bahasa [[England]], sebagaimana digunakan selepas waktu ini sehingga [[1650]] dikenali sebagai [[bahasa Inggeris Moden Awal]]. Berbeza dengan [[bahasa Inggeris Lama]] yang terutamanya, cenderung menggunakan konvensi [[katib]] Saxon Barat pada zaman sejurus sebelum [[Penaklukan England oleh Norman\|Penaklukan oleh Norman]], bahasa Inggeris Pertengahan sebagai sebuah [[bahasa tulisan]] menonjolkan berbagai-bagai bentuk katib (mungkin dialek). Bagaimanapun, kepelbagaian bentuk bahasa Inggeris Pertengahan tulisan mungkin membayangkan kepelbagaian yang tidak melebihi kepelbagaian bentuk bahasa Inggeris tuturan yang didapati sebelum penaklukan England atau juga pelambangan bahasa Inggeris tuturan sezaman yang tepat (walaupun kesetiaannya yang lebih tinggi daripada itu boleh didapati dalam teks Inggeris Lama). Sebaliknya, kepelbagaian ini membayangkan keakhiran beransur-ansur peranan kerajaan [[Wessex]] sebagai tumpuan utama dan pengasas arah aliran untuk aktiviti katib, dan kemunculan gaya katib tempatan serta juga dialek tulisan yang tersendiri dan satu pola peralihan aktiviti yang umum pada abad-abad yang berikut, sewaktu [[Northumbria]], [[Kerajaan Anglia Timur\|Anglia Timur]] dan London muncul berturut-turut sebagai pusat penghasilan [[kesusasteraan]] yang utama, dengan minat generik masing-masing. Unlike [[Old English]], which tended largely to adopt Late West Saxon scribal conventions in the immediate pre-Conquest period, Middle English as a written language displays a wide variety of scribal (and presumably dialectal) forms. However, the diversity of forms in written Middle English may signify neither greater variety of spoken forms of English than could be found in pre-Conquest England, nor a faithful representation of contemporary spoken English (though presumably greater fidelity to this than may be found in Old English texts). Rather, this diversity suggests the gradual end of the role of [[Wessex]] as a focal point and trend-setter for scribal activity, and the emergence of more distinct local scribal styles and written dialects, and a general pattern of transition of activity over the centuries that follow, as [[Northumbria]], [[Kingdom of the East Angles\|East Anglia]] and London emerge successively as major centres of literary production, with their own generic interests. ==Lihat juga==

Bahasa Inggeris Pertengahan: Perbezaan antara semakan