Beli-belah

(Dilencongkan daripada Membeli-belah)

Membeli-belah adalah kegiatan di mana pelanggan menyemak imbas barang-barang atau perkhidmatan yang tersedia dikemukakan oleh satu atau lebih perniagaan yang memperdagangkan atau menjual barangan, yakni kedai atau peruncit, dengan niat untuk membeli pilihan yang sesuai daripada mereka. Dalam beberapa konteks ia boleh dianggap sebagai kegiatan santai dan juga kegiatan ekonomi.

Pembeli di Yonge-Dundas Square di Toronto, Canada, pada bulan Disember 2009

Dalam zaman moden tumpuan pelanggan adalah lebih dipindahkan ke arah membeli-belah dalam talian; orang di seluruh dunia memesan produk dari kawasan-kawasan yang berbeza dan peruncit dalam talian menghantar produk mereka ke rumah-rumah, pejabat atau di mana sahaja yang mereka mahu. Proses B2C (business to customer - perniagaan kepada pengguna) telah menjadikannya mudah bagi pengguna memilih mana-mana produk dari laman web peruncit dan ia dihantar kepada pengguna dalam masa yang singkat. Pengguna tidak perlu menggunakan tenaga dengan keluar ke kedai-kedai dan menjimatkan masa dan kos perjalanan mereka.

Pengalaman membeli-belah boleh berkisar dari yang menarik hingga ke yang dahsyat, berdasarkan pelbagai faktor termasuk bagaimana pelanggan dilayan, kemudahan, jenis barang-barang yang dibeli, dan mood.[1]

Pengalaman membeli-belah juga boleh dipengaruhi oleh pembeli lain. Sebagai contoh, kajian daripada kajian lapangan mendapati bahawa pembeli lelaki dan perempuan yang sengaja disentuh dari belakang oleh pembeli lain meninggalkan kedai lebih awal berbanding orang yang tidak disentuh dan menilai jenama lebih negatif, mengakibatkan kesan Sentuhan Perorangan yang Tidak Disengajakan.[2]

Menurut laporan tahun 2000, negeri AS di New York, wanita membeli 80% daripada semua barangan pengguna dan mempengaruhi 80% daripada keputusan penjagaan kesihatan.[3]

Sejarah

sunting

Era kuno

sunting

Ketika Yunani purba, agora bertindak sebagai pasar yang mana peniaga membuka gerai atau kedai menjual barangan mereka. Rom purba menggunakan pasar yang sama yang dikenali sebagai forum. Sebagai contoh, terdapat Pasar Trajan dengan taberna yang berfungsi sebagai unit peruncitan.

Senarai membeli-belah diketahui telah digunakan oleh orang-orang Rom, apabila salah satu ditemui berhampiran tembok Hadrian bertarikh kembali ke 75-125 Masihi ditulis untuk seorang askar.[4]

Pameran dan pasar telah diwujudkan untuk memudahkan pertukaran barangan dan perkhidmatan. Orang akan membeli barangan di pasar mingguan di bandar-bandar berdekatan.

Membeli-belah pengguna

sunting
 
The Fable of the Bees karya Bernard Mandeville, yang mewajarkan penggunaan lagak.

Fenomena membeli-belah moden adalah berkait rapat dengan kemunculan masyarakat pengguna pada abad ke-18. Sepanjang dua abad dari 1600 dan seterusnya, kuasa pembelian daripada kebanyakan bangsa Inggeris semakin meningkat. Penggunaan gula berganda pada separuh pertama abad ke-18 dan ketersediaan pelbagai barangan mewah, termasuk teh, kapas dan tembakau menyaksikan peningkatan yang berterusan.[5]

Pasar bertarikh seawal Zaman Pertengahan, berkembang sebagai pusat membeli-belah, seperti New Exchange, dibuka pada 1609 oleh Robert Cecil di Strand. Kedai mula menjadi penting sebagai tempat bagi warga London untuk bertemu dan bersosial dan menjadi destinasi popular di samping teater. Zaman Pengembalian London juga menyaksikan pertumbuhan bangunan mewah sebagai iklan untuk kedudukan sosial dengan arkitek spekulatif seperti Nicholas Barbon dan Lionel Cranfield.

Banyak penulisan risalah pada masa itu dikhaskan untuk mewajarkan penggunaan lagak untuk barangan mewah demi kebaikan awam. Baris ini yang kemudiannya dianggap pemikiran penuh skandal mencetuskan kontroversi hebat dengan penerbitan karya berpengaruh Bernard Mandeville, Fable of the Bees, pada 1714, di mana beliau berhujah bahawa kemakmuran sesebuah negara akhirnya terletak pada kepentingan diri pengguna.[6]

 
Tembikar Josiah Wedgewood, simbol status kepenggunaan dalam abad ke-18.

Trend ini telah jauh dipercepatkan pada abad ke-18, kerana peningkatan kemakmuran dan mobiliti sosial yang meningkatkan bilangan orang dengan pendapatan yang boleh dibelanjakan untuk kegunaan. Perubahan penting termasuk pemasaran barangan untuk individu yang bertentangan dengan barang-barang untuk isi rumah, dan status barang-barang baru sebagai simbol status, berkaitan dengan perubahan dalam fesyen dan dikehendaki untuk daya tarikan estetika, berbanding hanya utiliti mereka. Pencipta dan usahawan tembikar, Josiah Wedgewood, merintis penggunaan teknik pemasaran untuk mempengaruhi dan memanipulasi arah cita rasa semasa.[7]

Abad berlalu dengan pelbagai barangan dan barang pembuatan yang amat banyak telah disediakan untuk kelas-kelas atasan dan pertengahan di bandar. Pertumbuhan dalam penggunaan membawa kepada kebangkitan 'membeli-belah' - percambahan kedai-kedai runcit yang menjual barangan tertentu dan penerimaan membeli-belah sebagai kegiatan kebudayaan yang tersendiri. Jalan-jalan dan daerah tertentu pula dikhaskan kepada peruncit, termasuk Strand dan Picadilly di London.[5]

Tingkap paparan pertama di kedai-kedai telah dipasang di London pada abad ke-18. Peruncit Francis Place adalah antara orang yang pertama untuk bereksperimen dengan kaedah peruncitan baru ini di premis jahitannya di Charing Cross, di mana dia memasang depan kedai dengan tingkap kaca besar. Walaupun ini dikutuk oleh ramai, beliau mempertahankan amalannya dalam memoirnya, mendakwa bahawa dia:

menjual lebih banyak barangan dari tingkap itu...berbanding gaji harian pekerja dan perbelanjaan rumah tangga.[8]

Peruncit menyusun bahagian hadapan kedai dengan menarik untuk menarik orang, dengan menggunakan lampu terang, iklan dan susunan barangan. Barang-barang yang dalam tawaran sentiasa berubah, disebabkan perubahan fanatik dalam fesyen. Seseorang pelawat asing menyangka bahawa London adalah "Sebuah dunia pinggan emas dan perak, kemudian mutiara dan permata menumpahkan kilau mempesonakan mereka, rumah barangan perkilangan dengan citarasa yang paling indah, lautan cincin, jam tangan, rantai, gelang, minyak wangi, pakaian siap, reben, renda, anak tudung, dan buah-buahan dari semua zon dihuni di dunia".[5]

Gedung serbaneka

sunting
 
Le Bon Marché, diasaskan di Paris, menawarkan pelbagai jenis barangan dalam "jabatan" dalam bangunan, dari 1851.

Peringkat seterusnya dalam membeli-belah merupakan peralihan dari kedai-kedai 'satu fungsi' menjual satu jenis barangan, kepada gedung membeli-belah di mana pelbagai jenis barangan dijual. Dengan pertumbuhan ekonomi, didorong oleh Revolusi Industri pada awal abad ke-19, semakin berkembang, borjuis mewah kelas pertengahan berkembang dari segi saiz dan kekayaan. Kumpulan sosial urban adalah pemangkin kepada kemunculan revolusi runcit tempoh tersebut. Gedung membeli-belah boleh dipercayai pertama yang ditubuhkan, adalah Harding, Howell & Co, yang dibuka pada tahun 1796 di Pall Mall, London.[9]

Usaha ini telah digambarkan sebagai suatu bentuk usaha runcit awam yang menawarkan pelbagai barangan pengguna dalam jabatan yang berbeza. Kedai perintis tersebut telah ditutup pada tahun 1820 apabila perkongsian perniagaan mereka telah dibubarkan. Gedung telah didirikan secara besar-besaran dari tahun 1840-an dan 50-an, di Perancis, United Kingdom dan Amerika Syarikat.

Tempat membeli-belah

sunting

Hab membeli-belah

sunting

Zon komersial lebih besar boleh didapati di bandar-bandar, lebih secara rasmi dikenali sebagai Daerah Pusat Perniagaan, tetapi lebih biasa dipanggil "pusat bandar" atau downtown di Amerika Syarikat, atau di bandar Arab, souk. Hab membeli-belah, atau pusat membeli-belah, adalah koleksi kedai; iaitu perkumpulan beberapa perniagaan.

 
Sekumpulan wanita meninjau kedai di Toronto, Kanada pada tahun 1937

Contoh biasa termasuk pusat membeli-belah, pekan, pasar lambak dan bazar.

Satu hab atau pusat membeli-belah, adalah koleksi runcit, hiburan dan perkhidmatan kedai direka untuk menyediakan produk dan perkhidmatan kepada kawasan sekitarnya. Secara tradisinya, hab membeli-belah dipanggil bazar atau pasar yang secara amnya pelbagai jenis gerai berbaris di jalan-jalan menjual pelbagai jenis barangan.[10] Pusat membeli-belah moden kini berbeza daripada yang dahulu, kedai-kedai biasanya dalam bangunan individu atau dimampatkan ke dalam satu struktur besar (medan persiaran).[11] Pusat membeli-belah moden pertama adalah Country Club Plaza di Kansas City yang dibuka pada tahun 1922, dari sana pusat membeli-belah tertutup yang pertama telah direka oleh Victor Gruen dan dibuka pada tahun 1956 sebagai Southdale Centre di Edina, Minnesota, pinggir bandar Minneapolis. Pusat membeli-belah memuncak di Amerika pada 1980-an-1990-an apabila banyak pusat yang lebih besar (lebih daripada 37,000 meter persegi) telah dibina, menarik pengguna dari dalam lingkungan 32 km dengan kedai-kedai mewah mereka.[12] Terdapat beberapa jenis pusat membeli-belah di seluruh dunia, Pusat membeli-belah serantau besar adalah pusat membeli-yang sangat besar yang mengandungi sekurang-kurangnya lima kedai serbaneka dan 300 kedai, pusat membeli-belah ini boleh menarik bagi lingkungan yang luas (sehingga 160 km). Pusat membeli-belah serantau boleh mengandungi sekurang-kurangnya dua gedung serbaneka atau "toko besar".[13] Pusat membeli-belah yang lebih kecil sering dipanggil pusat jalur terbuka atau kedai beli-belah dan biasanya dilampirkan kepada kedai runcit atau pasar raya. Pusat membeli-belah yang lebih kecil kurang cenderung untuk memasukkan ciri yang sama pusat membeli-belah yang besar seperti legar tertutup, tetapi mula berubah untuk menjadi tertutup untuk mematuhi semua cuaca dan keutamaan pelanggan.[12]

Kedai dibahagikan kepada beberapa kategori kedai yang menjual set barangan atau perkhidmatan terpilih. Biasanya mereka berperingkat mengikut demografi sasaran berdasarkan pendapatan boleh dibelanjakan pembeli. Mereka boleh berperingkat dari murah ke mahal.

Beberapa kedai-kedai menjual barangan terpakai. Selalunya orang ramai juga boleh menjual barang-barang ke kedai-kedai itu. Dalam kes lain, terutamanya dalam kes sebuah kedai bukan berasaskan keuntungan, orang ramai menderma barang-barang ke kedai-kedai ini, yang dikenali sebagai kedai jimat di Amerika Syarikat, kedai amal di United Kingdom, atau kedai op di Australia dan New Zealand. Dalam kedai derma barangan boleh diambil secara percuma. Di kedai-kedai antik, orang ramai boleh mencari barang-barang yang lebih lama dan sukar untuk dicari. Kadang-kadang orang muflis dan meminjam wang dari kedai pajak gadai menggunakan nilai sebuah benda sebagai cagaran. Pelajar-pelajar kolej pula diketahui menjual semula buku melalui kedai buku kolej. Barangan lama terpakai sering diedarkan melalui kedai lebihan.

Pelbagai jenis kedai-kedai runcit yang mengkhususkan diri dalam penjualan barangan yang berkaitan dengan tema termasuk kedai buku, butik, kedai gula-gulas, kedai minuman keras, kedai hadiah, kedai perkakasan, kedai hobi, kedai haiwan peliharaan, farmasi, kedai barangan seks dan pasar raya.

kedai-kedai lain seperti kedai kotak besar, pasar raya besar, kedai mudah beli, kedai serbaneka, kedai umum, kedai seringgit menjual pelbagai produk yang lebih luas tidak mendatar yang berkaitan antara satu sama lain.

Beli-belah dari rumah

sunting

Sistem penghantaran mel ke rumah dan teknologi moden (seperti televisyen, telefon, dan Internet), dalam kombinasi dengan perdagangan elektronik, membolehkan pengguna untuk membeli-belah dari rumah. Terdapat tiga jenis utama membeli-belah rumah: pos atau pesanan telefon dari katalog; pesanan telefon sebagai tindak balas kepada iklan di media cetak dan elektronik (seperti majalah berkala, TV dan radio); dan membeli-belah dalam talian. Membeli-belah dalam talian telah sepenuhnya menakrifkan semula cara orang membuat keputusan mereka untuk membeli; Internet menyediakan akses kepada banyak maklumat mengenai produk tertentu, yang boleh dilihat, dinilai, dan perbandingan berharga bila-bila masa. Membeli-belah dalam talian membolehkan pembeli untuk menjimatkan masa dan perbelanjaan, yang akan habis dibelanjakan dalam perjalanan ke kedai atau pusat membeli-belah.

Beli-belah kejiranan

sunting

Kedai serbaneka adalah biasa di Amerika Utara, dan sering dipanggil "bodegas" dalam komuniti berbahasa Sepanyol atau "dépanneur" dalam komuniti berbahasa Perancis. Kadang-kadang penjaja dan trak ais krim melalui kawasan-kawasan perumahan menawarkan barangan dan perkhidmatan. Juga, jualan garaj adalah satu bentuk biasa jualan semula barangan terpakai.

Kawasan membeli-belah dan peruncit kejiranan memberi nilai kepada masyarakat dengan menyediakan pelbagai perkhidmatan sosial dan komuniti (seperti perpustakaan), dan tempat sosial untuk bertemu. Peruncitan kejiranan berbeza daripada lain-lain jenis peruncit seperti peruncit destinasi kerana perbezaan dalam produk dan perkhidmatan yang ditawarkan, lokasi dan populariti.[14] Peruncit kejiranan termasuk kedai-kedai seperti; kedai makanan/kedai stesen, produk tenusu, farmasi, cucian kering, pendandan rambut/penggunting rambut, kedai botol, Kafe dan kedai bawa balik. Peruncit destinasi Diarkibkan 2016-04-11 di Wayback Machine termasuk kedai-kedai seperti; [[kedai hadiah, kedai antik, perapi haiwan, pengukir, salon tatu, kedai basikal, klinik dispensari herba, galeri seni dan perangka. Peruncit kejiranan menjual barangan dan perkhidmatan yang perlu bagi kawasan perumahan mereka. Boleh terdapat banyak kumpulan peruncit kejiranan di kawasan yang berbeza daripada satu kawasan atau bandar, tetapi peruncit destinasi sering sebahagian daripada pusat membeli-belah di mana bilangan pengguna adalah lebih tinggi daripada ruang runcit kejiranan. Peruncit destinasi menjadi lebih ketara apabila mereka boleh menyediakan kepada masyarakat lebih daripada keperluan biasa, mereka menawarkan pengalaman dan skop barangan dan perkhidmatan yang lebih luas.

Beli-belah parti

sunting

Rancangan parti adalah satu kaedah pemasaran produk dengan menganjurkan acara sosial, menggunakan acara itu untuk memaparkan dan menunjukkan produk atau barangan kepada orang-orang yang dihimpunkan, dan kemudian mengambil pesanan untuk produk sebelum akhir perhimpunan.

kegiatan membeli-belah

sunting

Musim membeli-belah

sunting

Kekalutan membeli-belah adalah tempoh masa di mana letusan perbelanjaan berlaku, biasanya berhampiran hari cuti di Amerika Syarikat, dengan beli-belah Krismas menjadi musim perbelanjaan membeli-belah yang terbesar, bermula seawal Oktober dan berterusan sehingga selepas Krismas.

Beberapa agama menganggap musim perbelanjaan sebagai perkara yang menentang kepercayaan mereka dan menolak amalan itu. Banyak yang menentang pengkomersilan melampau dan sambutan oleh kedai-kedai yang meremehkan musim membeli-belah yang sering dipetik dalam Perang semasa Krismas.

Persekutuan Peruncitan Kebangsaan (NRF) juga menekankan pentingnya membeli-belah untuk musim kembali ke sekolah kepada peruncit yang berkedudukantempat kedua di belakang beli-belah Krismas, apabila pembeli sering membeli pakaian dan bekalan sekolah untuk anak-anak mereka.[15] Pada tahun 2006, Amerika membelanjakan lebih daripada $ 17 bilion pada anak-anak mereka, menurut kajian NRF.

Beli-belah bermusim terdiri daripada membeli pakaian sesuai untuk musim tertentu. Pada musim sejuk orang memakai lapisan panas dan kot untuk menyimpan haba, manakala pada musim panas orang memakai pakaian yang nipis untuk kekal sejuk pada musim panas ini. Beli-belah bermusim sekarang banyak berkisar sekitar jualan hari cuti dan membeli dengan harga yang rendah. Kedai perlu menyingkirkan semua pakaian bermusim sebelumnya untuk memberi ruang kepada trend baru musim yang akan datang.[16] Jualan akhir musim biasanya berlangsung beberapa minggu dengan harga yang menurunkan seterusnya ke arah jualan penutupan. Semasa jualan barangan boleh diskaun dari 10% sehingga sebanyak 50%, dengan jualan pengurangan terbesar berlaku pada akhir musim. Beli-belah percutian memperluaskan jualan mereka lagi dan lagi dengan hari cuti seperti Black Friday menjadi acara selama sebulan membentang promosi seluruh November. Masa kini, aktivivti membeli-belah tidak terhenti sebaik sahaja pusat membeli-belah ditutup, kerana orang mempunyai lebih banyak akses kepada kedai-kedai dan jualan mereka berbanding sebelum ini dengan bantuan internet dan aplikasi.[17] Hari ini ramai orang menyelidik pembelian mereka dalam talian untuk mencari tawaran yang paling murah dan terbaik dengan satu pertiga daripada semua carian beli-belah di Google berlaku 10:00 malam hingga 04:00 pagi.[18] Pembeli kini menghabiskan lebih banyak masa merujuk sumber yang berbeza sebelum membuat keputusan pembelian akhir. Pembeli dahulu pernah menggunakan purata lima sumber maklumat sebelum membuat pembelian, tetapi bilangan telah meningkat setinggi 12 sumber pada tahun 2014.[19]

Harga dan rundingan

sunting

teknik harga yang digunakan oleh kebanyakan peruncit adalah harga tokok kos. Ini melibatkan menambah jumlah (atau peratusan) tokokan kepada kos peruncit. Teknik lain yang biasa adalah harga senarai yang dicadangkan pengeluar. Ini hanya melibatkan jumlah yang dikenakan yang disyorkan oleh pengeluar dan biasanya dicetak pada produk oleh pengeluar.

Di negara-negara Barat, harga runcit boleh dirujuk sebagai harga psikologi harga ganjil: sedikit kurang daripada nombor bulat, contohnya $6.95. Dalam masyarakat Cina, harga secara umumnya sama ada nombor bulat atau kadang-kadang beberapa nombor bertuah. Ini mewujudkan titik harga.

Selalunya, harga adalah tetap dan diskriminasi harga boleh membawa kepada keadaan rundingan sering dipanggil tawar-menawar, satu sesi rundingan mengenai harga. Ahli ekonomi melihat ini sebagai menentukan berapa jumlah lebihan ekonomi sesuatu transaksi akan dibahagikan di antara pengguna dan pengeluar. Kedua-dua pihak tidak mempunyai kelebihan yang ketara kerana ancaman penjualan tidak wujud, di mana lebihan itu akan lenyap untuk kedua-duanya.

Apabila membeli-belah dalam talian, ia boleh menjadi lebih sukar untuk berunding harga yang diberikan kerana pembeli tidak berinteraksi secara langsung dengan jurujual. Sesetengah pengguna menggunakan laman web perbandingan harga untuk mencari harga yang terbaik dan/atau untuk membuat keputusan tentang siapa atau di mana untuk membeli demi menjimatkan wang.

"Tinjau tingkap"

sunting
 
Tinjau tingkap dalam hujan

"Tinjau tingkap" adalah istilah yang merujuk kepada penyemakan barangan oleh pengguna tanpa niat untuk pembelian, sama ada sebagai kegiatan rekreasi atau untuk merancang pembelian kemudian.

Showrooming, amalan memeriksa barangan dalam kedai runcit tradisional tanpa membelinya, tetapi kemudian membeli-belah dalam talian untuk mencari harga yang lebih rendah bagi barangan yang sama, telah menjadi satu masalah yang semakin berleluasa untuk peruncit tradisional akibat daripada pesaing dalam talian, sehinggakan ada yang telah mula mengambil langkah-langkah untuk memeranginya.[20]

Lihat juga

sunting

Rujukan

sunting
  1. ^ Arnold, Mark J.; Kristy E. Reynolds; Nicole Ponderc; Jason E. Lueg (August 2005). "Customer delight in a retail context: investigating delightful and terrible shopping experiences". Journal of Business Research. 58 (8): 1132–1145. doi:10.1016/j.jbusres.2004.01.006. Dicapai pada 3 July 2012.
  2. ^ Martin, Brett A. S. (2012), "A Stranger’s Touch: Effects of Accidental Interpersonal Touch on Consumer Evaluations and Shopping Time", Journal of Consumer Research, 39 (June), 174-184.
  3. ^ Popcorn, Faith; Marigold, Lys (2000). EVEolution: The Eight Truths of Marketing to Women. Hyperion. ISBN 978-0-7868-6523-9. Unknown parameter |publicationplace= ignored (bantuan)
  4. ^ "Roman shopping list deciphered". Australian Broadcasting Corporation. 2001-03-05. Diarkibkan daripada yang asal pada 2008-03-03. Dicapai pada 2007-09-23.
  5. ^ a b c "Material Culture: Getting and Spending". British Library.
  6. ^ Peck, Linda, "Consuming Splendor: Society and Culture in Seventeenth-Century England", Cambridge Press, 2005
  7. ^ "Coming to live in a consumer society" (PDF). Diarkibkan daripada yang asal (PDF) pada 2013-08-10. Dicapai pada 2016-04-15.
  8. ^ Patrick Robertson (2011). Robertson's Book of Firsts: Who Did What for the First Time. Bloomsbury Publishing. Dicapai pada 2013-02-07.
  9. ^ "Regency Shopping".
  10. ^ "the definition of bazaar". Dictionary.com. Dicapai pada 2016-03-30.
  11. ^ "shopping center Facts, information, pictures | Encyclopedia.com articles about shopping center". www.encyclopedia.com. Dicapai pada 2016-03-30.
  12. ^ a b "shopping center Facts, information, pictures | Encyclopedia.com articles about shopping center". www.encyclopedia.com. Dicapai pada 2016-03-30.
  13. ^ "anchor store". TheFreeDictionary.com. Dicapai pada 2016-03-30.
  14. ^ Allan, Dr Abigail (2009). "Successful neighbourhood shopping centres" (PDF). Opus Central Laboratories.
  15. ^ Kavilanz, Parija B. (2007-08-09). "Back-to-school sales' mixed grades". CNNMoney.com. CNN. Dicapai pada 2008-01-27.
  16. ^ "Shopping for Clothes in the Off-Season - Financial Web". www.finweb.com. Dicapai pada 2016-03-31.
  17. ^ "2014 Holiday Shopper Research: Shopping Never Sleeps". Think with Google. Diarkibkan daripada yang asal pada 2016-04-01. Dicapai pada 2016-03-31.
  18. ^ "2014 Holiday Shopper Research: Shopping Never Sleeps". Think with Google. Diarkibkan daripada yang asal pada 2016-04-01. Dicapai pada 2016-03-31.
  19. ^ "Holiday Is (Almost) Here: 5 Shopping Trends Marketers Should Watch in 2014". Think with Google. Diarkibkan daripada yang asal pada 2016-04-02. Dicapai pada 2016-03-31.
  20. ^ Bhasin, Kim (2013-03-25). "Store Charges Customers $5 'Just Looking' Fee To Combat Showrooming". Business Insider. Dicapai pada 2014-08-10.