Undang-undang kontrak Inggeris: Perbezaan antara semakan
Kandungan dihapus Kandungan ditambah
Baris 116:
{{quote box|bgcolor=#c6dbf7|width=22em|align=left|salign=right|quote="Tiada siapapun darimu yang kini akan mengingati masalah yang dihadapi kami pada masa itu - apabila saya didaftaraikan sebagai Peguambela - dengan klausa pengecualian. Mereka bersaiz kecil dan dicetak di belakang hampir kesemua tiket, permohonan dan invois. Mereka juga boleh dijumpai dalam katalog dan jadual waktu. Mereka kesemuanya diputuskan mengikat mereka yang menerimanya tanpa bantahan. Tiada siapapun yang membantah. Tiada siapapun yang membacanya atau mengetahui apa yang terkandung dalamnya. Tidak mengira betapa tidak munasabahnya ia, dia masih terikat dengannya. Kesemuanya dilakukan atas nama "[[kebebasan berkontrak]]". Tetapi kebebasan ini berat sebelah pihak besar yang punyai mesin percetakan. Tiada kebebasan bagi pihak kecil yang mengambil tiket, permohonan atau invois. Pihak besar berkata, "[[Pilihan Hobson|Suka diambil, tidak suka jangan diambil]]". Pihak kecil terpaksa akur dengannya. Pihak besar boleh dan sememangnya mengecualikan dirinya daripada liabiliti dengan memikirkan kepentingan dirinya tanpa mengambil berat perihal pihak kecil. Pihak besar ini terlepas daripada menanggung akibat perbuatan ini berkali-kalinya. Apabila mahkamah-mahkamah menyatakan kepada pihak besar itu "Kamu mestilah meletakkannya dalam istilah yang mudah difahami," ia tidak teragak-agak melakukannya. Ia mengetahui bahawa pihak kecil tidak akan membaca klausa pengecualian atau memahaminya. Ia adalah [[In the Bleak Midwinter|masa suram]] bagi undang-undang kontrak kita."
|source=[[Lord Denning MR]] dalam ''[[George Mitchell (Chesterhall) Ltd lwn Finney Lock Seeds Ltd]]'' [1982] [http://www.bailii.org/ew/cases/EWCA/Civ/1982/5.html EWCA Civ 5], [1983] QB 284, 297}}
[[Akta Terma Kontrak Tidak Adil 1977]] mengawal klausa-klausa yang mengecualikan atau membataskan terma-terma yang disiratkan oleh ''common law'' atau statut. Secara amnya, sekiranya klausa-klausa mengecualikan liabiliti, terutamanya berkait [[kecuaian]], satu pihak, maka ia mesti melepasi "ujian kewajaran" dalam seksyen 11 dan Jadual 2 Akta berkenaan. Ini melihat kepada kebolehan semua pihak mendapatkan insurans, [[ketidaksenambungan kuasa rundingan|kuasa rundingan mereka]], pilihan alternatif pembekalan mereka dan kejelasan terma tersebut.<ref>UCTA 1977 s 11(4)(b), Sch 2(a) and 2(c). Although Sch 2 stipulates that its criteria are only for ss 6(3), 7(3)-(4) and 20-21, the courts say these criteria are relevant for the rest of the Act, per Clarke J in ''[[Woodman v Photo Trade Processing Ltd]]'' (7 May 1981) Unreported, Exeter County Court, and R Lawson (1981) 131 NLJ 933.</ref> Dalam sesetengah hal Akta ini pergi lebih jauh. Subseksyen 2(1) membuat tidak menjadi sebarang terma yang membataskan liabiliti untuk [[kematian]] atau [[kecederaan peribadi]] seseorang. Subseksyen 2(2) menyatakan bahawa sebarang klausa yang mengecualikan liabiliti terhadap kerosakan harta mesti melepasi "ujian kewajaran". Salah satu daripada kes pertama, ''[[George Mitchell Ltd lwn Finney Lock Seeds Ltd]]''<ref>[1982] [http://www.bailii.org/ew/cases/EWCA/Civ/1982/5.html EWCA Civ 5], [1983] QB 284 and [1983] 2 AC 803</ref> melihat seorang penternak secara jayanya menuntut bahawa satu klausa yang membataskan liabiliti penjual benih kubis terhadap ganti rugi benih gantian berbanding kerugian daripada tidak mendapat untung disebabkan kegagalan tanaman, adalah tidak wajar. Penjual-penjual mempunyai kelebihan dalam mendapatkan insurans berbanding pembeli-pembeli benih itu. Di bawah seksyen 3 perniagaan-perniagaan tidak dibenarkan membataskan liabiliti mereka untuk [[perlanggaran kontrak]] sekiranya berdepan "[[pengguna]]" kecuali ia melepasi ujian kewajaran. Pengguna didefinasikan dalam seksyen 12 sebagai seseraong yang tidak membuat perhubungan berkait perniagaan berdepan dengan seseorang yang sememangnya berniaga, atau apabila mereka menggunakan [[kontrak berbentuk piawai]].<ref>e.g. in ''[[Timeload Ltd v BT plc]]'' [1995] EMLR 459 [[Sir Thomas Bingham MR]] held it was arguable that [[BT Group|BT]]'s standard term that it could terminate a business customer's phone connection "at any time" on one month's notice was unreasonable because it did not require that BT gave any kind of good reason.</ref> Seksyen 6 Akta itu menyatakan bahawa terma-terma tersirat [[Akta Jualan Barangan 1979]] tidak boleh dibataskan kecuali ia wajar. Sekiranya seorang pihak adalah "[[pengguna]]" maka peruntukan Akta tahun 1979 itu menjadi wajib. Dalam erti lain, suatu perniagaan tidak boleh sama sekali menjual barangan pengguna yang tidak berfungsi, meskipun pengguna menandatangani dokumen dengan pengetahuan penuh klausa pengecualian yang ada. Di bawah seksyen 13, ia dikuatkuasakan bahawa sebarang olahan terhadap klausa pengecualian yang terus terang masih menjadi klausa pengecuaian yang ditangkap Akta itu. Maka dalam kes ''[[Smith lwn Eric S Bush]]''<ref>[1990] [http://www.bailii.org/uk/cases/UKHL/1990/1.html UKHL 1], [1990] 1 AC 831</ref> Dewan Pertuanan memutuskan bahawa pembatasan pengecualian disebabkan kecuaian seorang [[juruukur]] tidak menjadi apabila cerobong asap tumbang dan memusnahkan atap rumah Encik Smith. Juruukur itu didapati lebih mampu mendapatkan insurans berbanding Encik Smith. Meskipun tiada kontrak antara mereka, disebabkan perenggan 1(1)(b) terpakai bagi sebarang notis yang mengecualikan kecuaian, dan klausa pengecualian juruukur itu megecualikan kewajipan berjaga-jaga yang timbul di ''common law'', seksyen 13 "menangkap" ia apabila liabiliti akan wujud "tanpa adanya" pengecualian liabilit: maka klausa pengecualian itu tidak adil.
==Lihat juga==
| |||