Wikipedia

Deobandi

Deobandi ialah sebuah gerakan kebangkitan Islam Sunni berasaskan mazhab Hanafi[1][2] yang dibentuk pada akhir abad ke-19 di sekitar Madrasah Darul Uloom di Deoband, India, asal nama,[3][4][5] oleh Muhammad Qasim Nanautavi, Rashid Ahmad Gangohi, dan beberapa yang lain,[4] selepas Pemberontakan India pada 1857–58.[3][5][6][7] Pergerakan ini mempelopori pendidikan keilmuan agama melalui Dars-i-Nizami yang dikaitkan dengan ulama Firangi Mahal yang berpangkalan di Lucknow dengan matlamat untuk memelihara ajaran Islam dalam pemerintahan kolonial.[8] Sayap politik pergerakan Deobandi, Jamiat Ulema-e-Hind, ditubuhkan pada tahun 1919 dan memainkan peranan utama dalam gerakan kemerdekaan India melalui penyebaran doktrin nasionalisme komposit.[9][10][11]

Darul Uloom Deoband

Secara teologi, golongan Deobandi menjunjung doktrin taqlid dan berpegang kepada mazhab Hanafi.[12] Pengasas sekolah Deobandi Nanautavi dan Gangohi mendapat inspirasi daripada doktrin agama-politik ulama Islam Asia Selatan yang terkenal dan pengislah sufi Shah Waliullah Dehlawi (1703–1762 M / 1114–1175 H). Pada tahun-tahun awalnya, sekolah Deobandi terlibat dalam perdebatan antara agama dengan ulama Kristian dan Hindu secara aman,[3] dan ahli falsafah Deobandi bercakap tentang perpaduan Hindu-Muslim, pelbagai budaya dan penentangan terhadap pembahagian India.[11]

Sejak 1979, gerakan ini telah dipengaruhi oleh gerakan Salafi dari Amerika Syarikat dari Arab Saudi, khususnya di Afghanistan dan Pakistan.[3] Dari awal 1980-an hingga awal 2000-an, beberapa Deobandi dibiayai banyak oleh kerajaan Saudi.[13] Pemerintah Pakistan memupuk militan Deobandi untuk memerangi Kesatuan Soviet di Afghanistan dan India di Kashmir. Wang dan senjata yang dibekalkan kemudiannya mencetuskan konflik sivil.[14] Pergerakan ini telah merebak dari India, Pakistan, Afghanistan dan Bangladesh ke United Kingdom,[15] dan mempunyai kehadiran di Afrika Selatan.[16] Cawangan Pakistan dan Afghan serta seminari asal India mempunyai hubungan yang jauh lebih sedikit sejak Pemisahan India, atas sebab politik berkenaan sempadan India-Pakistan.[3] Pengikut pergerakan Deobandi sangat pelbagai; sesetengah menolak kekerasan manakala sebilangan lagi merupakan militan.[17]

Taburan sunting

Daripada 1.8 bilion umat Islam di dunia, Deobandisme diikuti oleh kira-kira 20% umat. Ini tertumpu terutamanya di Subbenua India dan United Kingdom. Pengikut besar Deobandi adalah disebabkan sekurang-kurangnya sebahagian daripada persamaan ideologinya dengan salaf dan fiqh Hanafi.

India sunting

Gerakan Deobandi di India dikawal oleh Darul Uloom Deoband dan Jamiat Ulama-e-Hind. Kira-kira 60% daripada 172.2 juta orang Islam India dikenal pasti sebagai Deobandi.[18]

Pakistan sunting

Daripada anggaran 230 juta orang Islam di Pakistan, kira-kira 15-30% menganggap diri mereka Deobandi.[19][20] Menurut Heritage Online, hampir 65% daripada jumlah madrasah Pakistan dikendalikan oleh warga Deobandi, manakala 25% dikendalikan oleh Barelvi, 6% oleh Ahl-i Hadith dan 3% oleh pelbagai organisasi Syiah. Pergerakan Deobandi di Pakistan merupakan penerima utama pembiayaan dari Arab Saudi dari awal 1980-an sehingga awal 2000-an, di mana pembiayaan ini dialihkan kepada pergerakan saingan Ahl al-Hadith.[13] Setelah melihat Deobandi sebagai pengimbang kepada pengaruh Iran di rantau ini, pembiayaan Saudi kini hanya dikhaskan untuk Ahl al-Hadith.[13]

Bangladesh sunting

Seperti kawasan subbenua India lain, majoriti umat Islam di Bangladesh ialah Sunni tradisional, kebanyakannya mengikuti mazhab Hanafi dan oleh itu, mazhab teologi Maturidi.[21]

Afghanistan sunting

Islam Deobandi ialah bentuk pedagogi yang paling popular dalam kawasan Pashtun di kedua-dua belah Garisan Durand yang memisahkan Afghanistan dan Pakistan. Tambahan pula, pemimpin Taliban Afghanistan dan Pakistan masyhur telah belajar di madrasah Deobandi.[22]

United Kingdom sunting

Pada 1970-an, Deobandi membuka madarasah Islam (Darul-Uloom) pertama British, untuk mendidik para imam dan ulama.[23] Deobandi "telah secara senyap-senyap memenuhi keperluan agama dan rohani sebahagian besar Muslim British, dan mungkin kumpulan Muslim British yang paling berpengaruh. [23] Pada tahun 2015 Ofsted menonjolkan seminari Deobandi di Holcombe sebagai contoh baik sebuah sekolah dalam "mempromosikan nilai British, mencegah radikalisasi dan melindungi kanak-kanak."[24]

Pada 2014 dilaporkan bahawa 45% masjid di Britain dan hampir semua didikan ulama Islam berpangkalan UK dikawal oleh Deobandi.[25]

Kepercayaan sunting

Pergerakan Deobandi melihat dirinya sebagai tradisi skolastik yang tumbuh daripada tradisi skolastik Islam Transoksania Pertengahan dan India Mughal, dan leluhur dianggap ialah Shah Waliullah Dehlawi (1703-1762). Dehlawi adalah sezaman dengan ulama Muhammad ibn Abd al-Wahhab (1703 - 1792), dan mereka belajar di Madinah bersama beberapa guru yang sama.[26]

Secara teologikal, Deobandi mengikuti aliran Maturidi.[27][28][29] Sekolah mereka mengajar teks ringkas akidah oleh ulama Maturidi Najm al-Din 'Umar al-Nasafi.[30]

Sebagai tindak balas kepada keperluan untuk mempertahankan mazhab berdasarkan kitab suci, Deobandi menjadi sangat terkenal kerana peletakan kepentingan yang ketara terhadap pengajian hadis di madrasah mereka. Kurikulum madrasah mereka menggabungkan ciri unik antara arena global kesarjanaan Islam, dengan Daura-e Hadis, tahun puncak latihan madrasah lanjutan pelajar, di mana kesemua enam koleksi utama hadis (Sihah Sittah) disemak.[31]

Dalam madrasah Deobandi, jawatan Syaikh al-Hadith, atau profesor residen Sahih Bukhari, sangat dihormati. Pandangan mereka dikongsi secara meluas oleh pelbagai gerakan reformasi Islam pada zaman penjajahan.[32]

Organisasi sunting

Jamiat Ulama-I-Hind sunting

Jamiat Ulema-I-Hind ialah salah satu organisasi Deobandi terkemuka di India. Ia diasaskan di India British pada 1919 oleh Abdul Mohasim Sajjad, Qazi Hussain Ahmed, Ahmed Saeed Dehlvi, dan Mufti Muhammad Naeem Ludhianvi dan yang paling penting Kifayatullah Dehlawi yang dipilih sebagai presiden pertama Jamiat dan kekal dalam jawatan ini selama 20 tahun.[33] Jamiat telah mengemukakan asas teologi dalam falsafah nasionalistiknya. Tesis mereka ialah orang Islam dan bukan Islam telah mengikat kontrak bersama di India sejak kemerdekaan untuk menubuhkan sebuah negara sekular, dan terwakil dalam Pelembagaan India.[34]

Jamiat Ulama-e-Islam sunting

Jamiat Ulama-e-Islam (JUI) ialah pertubuhan Deobandi, sebahagian daripada gerakan Deobandi.[35] JUI dibentuk apabila ahli-ahlinya berpecah daripada Jamiat Ulema-e-Hind pada tahun 1945 selepas organisasi itu menyokong Kongres Kebangsaan India, dan menentang lobi Liga Muslim demi negara Pakistan yang berasingan.[36] Presiden pertama JUI ialah Shabbir Ahmad Usmani.

Majlis-e-Ahrar-e-Islam sunting

Majlis-e-Ahrar-e-Islam, juga dikenali secara ringkas sebagai Ahrar, ialah parti politik Deobandi konservatif di Subbenua India semasa British Raj (sebelum kemerdekaan Pakistan) yang ditubuhkan pada 29 Disember 1929 di Lahore . Chaudhry Afzal Haq, Syed Ata Ullah Shah Bukhari, Habib-ur-Rehman Ludhianvi, Mazhar Ali Azhar, Zafar Ali Khan dan Dawood Ghaznavi adalah pengasas parti itu. [37] Ahrar terdiri daripada orang India Muslim yang kecewa dengan Pergerakan Khilafat, yang berpecah lebih dekat dengan Parti Kongres . [38][halaman diperlukan] Parti itu dikaitkan dengan penentangan terhadap Muhammad Ali Jinnah dan menentang penubuhan Pakistan merdeka serta kritikan terhadap gerakan Ahmadiyah . [39] Selepas kemerdekaan Pakistan pada tahun 1947, Majlis-e-Ahrar dibahagikan kepada dua bahagian. Kini, Majlis-e-Ahrar-e-Islam bekerja demi Muhammad , nifaaz Hakomat-e-illahiyya dan Khidmat-e-Khalq. Di Pakistan, sekretariat Ahrar berada di Lahore dan di India ia berpangkalan di Ludhiana .

Jamaah Tabligh sunting

Tablighi Jamaat, sebuah organisasi dakwah Deobandi bukan politik, bermula sebagai cabang gerakan Deobandi.[40] Penubuhannya dipercayai sebagai tindak balas kepada gerakan reformasi Hindu, yang dianggap sebagai ancaman kepada Muslim Deobandi yang terdedah. Ia secara beransur-ansur berkembang daripada organisasi tempatan kepada organisasi kebangsaan, dan akhirnya kepada pergerakan transnasional dengan pengikut di lebih 200 negara. Walaupun permulaannya adalah dari gerakan Deobandi, ia kini telah membentuk identiti bebas, walaupun masih mengekalkan hubungan rapat dengan ulama Deobandi di banyak negara yang mempunyai populasi Muslim Asia Selatan yang besar seperti UK.[41]

Rujukan sunting

  1. ^ Commins, David (2016) [2006], The Mission and the Kingdom: Wahhabi Power behind the Saudi throne, I.B.Tauris, m/s. 144, ISBN 9781838609528, That tendency [of reviving the community of believers] emerged in a town north of Delhi called Deoband and it is therefore known as the Deobandi movement. While they shared the Wahhabis' dedication to ritual correctness, their scrupulous adherence to the Hanafi legal school clearly set them apart from the Arabian Hanbalis.
  2. ^ Ingram, Brannon D. (2018). Revival from Below: The Deoband Movement and Global Islam. Oakland: University of California Press. ISBN 978-0520298002. LCCN 2018014045.
  3. ^ a b c d e Puri, Luv (3 November 2009). "The Past and Future of Deobandi Islam". CTC Sentinel. West Point, New York: Combating Terrorism Center. 2 (11): 19–22.
  4. ^ a b Syed, Jawad; Pio, Edwina; Kamran, Tahir; Zaidi, Abbas, penyunting (2016). Faith-Based Violence and Deobandi Militancy in Pakistan. Basingstoke: Palgrave Macmillan. m/s. 139. doi:10.1057/978-1-349-94966-3. ISBN 978-1-349-94965-6. LCCN 2016951736. Some prominent founders of the Darul Uloom Deoband, such as Muhammad Qasim Nanautavi and Rashid Ahmad Gangohi, drew further inspiration from the religiopoliticial concept of Shah Waliullah and they set up an Islamic seminary at Deoband in UP on 30 May 1866
  5. ^ a b Asthana, N. C.; Nirmal, Anjali (2009). Urban Terrorism: Myths and Realities. Jaipur: Shashi Jain for Pointer Publishers. m/s. 66. ISBN 978-81-7132-598-6.
  6. ^ Ingram, Brannon D. (June 2009). "Sufis, Scholars, and Scapegoats: Rashid Ahmad Gangohi (d. 1905) and the Deobandi Critique of Sufism". The Muslim World. Chichester, West Sussex: Wiley-Blackwell. 99 (3): 478–501. doi:10.1111/j.1478-1913.2009.01281.x – melalui Academia.edu.
  7. ^ Lewis, B.; Pellat, Ch.; Schacht, J., penyunting (1991) [1965]. Encyclopaedia of Islam. 2 (ed. 2nd). Leiden: Brill Publishers. m/s. 205. ISBN 90-04-07026-5.
  8. ^ L. Esposito, John (1995). The Oxford encyclopedia of the modern Islamic world Volume 1. New York: Oxford University Press. m/s. 362. ISBN 0-19-509612-6. DEOBANDIS... It was a pioneer effort to transmit the religious sciences, specifically the dars-i-nizami identified with the Lucknow-based 'ulama' of Farangi Mahal.. The goal of the school was to preserve the teachings of the faith in a period of non-Muslim rule and considerable social change...
  9. ^ Barbhuiya, Atiqur Rahman (2020). Indigenous People of Barak Valley. Notion Press. ISBN 978-1-64678-800-2. Muslim politics in India opened a new chapter after the formation of Jamiat Ulema-e-Hind in 1919 A.D. under the initiative of Ulema of Deoband. It was founded by the dedicated freedom figher Sheikh-Ul-Hindi Maulana Mahmudul Hasan of Darul-Uloom, Deoband. Jamiat played a very active role in India's freedom struggle.
  10. ^ McDermott, Rachel Fell; Gordon, Leonard A.; Embree, Ainslie T.; Pritchett, Frances W.; Dalton, Dennis, penyunting (2014). "To Independence and Partition". Sources of Indian Traditions: Modern India, Pakistan, and Bangladesh. Introduction to Asian Civilizations. 2 (ed. 3rd). New York: Columbia University Press. m/s. 457. ISBN 978-0-231-13830-7. JSTOR 10.7312/mcde13830.15.
  11. ^ a b Ali, Asghar (9 April 2011). "Islamic identity in secular India". The Milli Gazette. The Ulama of Deoband opposed partition and stood by united nationalism. Maulana Husain Ahmad Madani, then chief of Jami’at-ul-Ulama-i-Hind, wrote a tract Muttahida Qaumiyyat aur Islam i.e., the Composite Nationalism and Islam justifying composite nationalism in the light of Qur’an and hadith and opposing Muslim League’s separate nationalism. While the educated elite were aspiring for power and hence wanted their exclusive domain; the Ulama’s priority was an independent India where they could practice Islam without fear or hindrance.
  12. ^ Metcalf, Barbara Daly (2002). Islamic revival in British India: Deoband, 1860–1900 (ed. 3rd impression.). New Delhi: Oxford Univ. Press. m/s. 141. ISBN 0-19-566049-8.
  13. ^ a b c Sareen, Sushant (2005). The Jihad Factory: Pakistan's Islamic Revolution in the Making. New Delhi: Har Anand Publications. m/s. 282. ISBN 978-8124110751.
  14. ^ Moj 2015.
  15. ^ Timol, Riyaz (14 October 2019). "Structures of Organisation and Loci of Authority in a Glocal Islamic Movement: The Tablighi Jama'at in Britain". Religions. MDPI. 10 (10): 573. doi:10.3390/rel10100573.
  16. ^ Reetz, Dietrich (2011). "The Tablīghī Madrassas in Lenasia and Azaadville: Local Players in the Global 'Islamic Field'". Dalam Tayob, Abdulkader; Niehaus, Inga; Weisse, Wolfram (penyunting). Muslim Schools and Education in Europe and South Africa. Münster: Waxmann Verlag. m/s. 85–88. ISBN 978-3-8309-7554-0.
  17. ^ Templin, James D. (June 2015). "Religious Education of Pakistan's Deobandi Madaris and Radicalisation". Counter Terrorist Trends and Analyses. Nanyang Technological University, Singapore: International Centre for Political Violence and Terrorism Research. 7 (5): 15–21. JSTOR 26351354.
  18. ^ US Mission in India (2 February 2010), Indian Islam: Deobandi-Barelvi tension changing mainstream Islam in India, Wikileaks

    This says that "Over 85 percent of Indian Muslims are Sunni" and that "Deobandis... make up approximately 60 percent of India's Sunni population". This is about 60%.
  19. ^ Pike, John (5 July 2011). "Barelvi Islam". GlobalSecurity.org. Diarkibkan daripada yang asal pada 8 December 2003. Dicapai pada 25 September 2020. By one estimate, in Pakistan, the Shias are 18%, Ismailis 2%, Ahmediyas 2%, Barelvis 50%, Deobandis 20%, Ahle Hadith 4%, and other minorities 4%. [...] By another estimate some 15% of Pakistan's Sunni Muslims would consider themselves Deobandi, and some 60% are in the Barelvi tradition based mostly in the province of Punjab. But some 64% of the total seminaries are run by Deobandis, 25% by the Barelvis, 6% by the Ahle Hadith and 3% by various Shiite organisations.
  20. ^ Bedi, Rohan (April 2006), Have Pakistanis Forgotten Their Sufi Traditions? (PDF), Singapore: International Centre for Political Violence and Terrorism Research at Nanyang Technological University, m/s. 3, diarkibkan daripada yang asal (PDF) pada 2 November 2013.

    This estimates that 15% of Pakistani Muslims are Deobandi and 20% Shia, which equates to about 19% of Pakistan's Sunni Muslims being Deobandi.
  21. ^ "Hanafi Islam".
  22. ^ "The Past and Future of Deobandi Islam". Combating Terrorism Center at West Point. 3 November 2009.
  23. ^ a b Ahmed, Abdul-Azim (12 August 2016), "Who are Britain's Muslims?", On Religion magazine, diarkibkan daripada yang asal pada 9 August 2018, dicapai pada 9 August 2018
  24. ^ The Annual Report of Her Majesty's Chief Inspector of Education, Children's Services and Skills 2014/15 (PDF), House of Commons, 1 December 2015, m/s. 95–96 Alternative URL.
  25. ^ Bowen, Innes (14 June 2014). "Who runs our mosques?". The Spectator.
  26. ^ Bokhari, Kamran (23 November 2021). "The Long Shadow of Deobandism in South Asia". Newslines Magazine. Diarkibkan daripada yang asal pada 23 November 2021.
  27. ^ Spevack, Aaron (2014). The Archetypal Sunni Scholar: Law, Theology, and Mysticism in the Synthesis of Al-Bajuri. State University of New York Press. m/s. 49. ISBN 978-1-4384-5370-5.
  28. ^ David Emmanuel Singh, Islamization in Modern South Asia: Deobandi Reform and the Gujjar Response, p 167.
  29. ^ ibnummabd on 19 February 2009 at 6:04 pm (2009-02-19). "About". Deoband.org. Diarkibkan daripada yang asal pada 21 September 2013. Dicapai pada 29 April 2013.
  30. ^ Martin van Bruinessen, Stefano Allievi, Producing Islamic Knowledge: Transmission and Dissemination in Western Europe, p 100. ISBN 1136932860
  31. ^ Zaman, Muhammad Qasim (2002). The Ulama in Contemporary Islam: Custodians of Change. Princeton University Press. m/s. 39. ...gave a new and, in the Indian context, unprecedented salience to the study of hadith in their madrasas. Hadith had, of course, been studied in precolonial Indian madrasas, but the Deobandis instituted the practice of studying (or, more exactly, "reviewing") all six of the Sunni canonical collections of hadith in the course of a single year; this practice has come to serve in Indian and Pakistani madrasas as the capstone of a student’s advanced madrasa
  32. ^ Metcalf, B.D. (2002). "Traditionalist' Islamic Activism:Deoband, Tablighis, and Talibs". International Institute for the Study of Islam in the Modern World: 5–6 – melalui Leiden University Scholarly Publications.
  33. ^ "Why did the Pak Maulana visit Deoband". Rediff India Abroad. 18 July 2003. Dicapai pada 19 May 2012.
  34. ^ Smith, Donald Eugene (1963), India as a Secular State, Princeton University Press, p. 144, note 7, ISBN 978-1-4008-7778-2
  35. ^ Rashid, Haroon (2002-11-06). "Profile: Maulana Fazlur Rahman". BBC News.
  36. ^ John Pike. "Jamiat Ulema-e-Islam / Assembly of Islamic Clergy". Globalsecurity.org. Dicapai pada 11 December 2013.
  37. ^ Ahmad, Syed N. Origins of Muslim consciousness in India: a world-system perspective. New York u.a: Greenwood Press, 1991. p. 175
  38. ^ Christophe Jaffrelot. A history of Pakistan and its origins. Anthem Press, 2004. ISBN 978-1-84331-149-2
  39. ^ Bahadur, Kalim (1998). Democracy in Pakistan: crises and conflicts. Har Anand Publications. m/s. 176.
  40. ^ Volpi, Frederic (2001). Political Islam: a Critical Reader. Routledge. ISBN 978-1134722075. OCLC 862611173.[halaman diperlukan]
  41. ^ Timol, Riyaz (14 October 2019). "Structures of Organisation and Loci of Authority in a Glocal Islamic Movement: The Tablighi Jama'at in Britain". Religions. 10 (10): 573. doi:10.3390/rel10100573.
Diambil daripada "https://ms.wikipedia.org/w/index.php?title=Deobandi&oldid=5687004"