Wikipedia

Matlamat Pembangunan Mampan 1

Matlamat Pembangunan Mampan 1: Sifar Kemiskinan (SDG 1) ialah matlamat pertama daripada 17 Matlamat Pembangunan Mampan yang ditubuhkan oleh Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu pada 2015, dan menyeru penamatan kemiskinan dalam semua bentuk. Negara-negara anggota telah berjanji untuk "tinggalkan meminggirkan sesiapa": dengan matlamat dasar ialah "komitmen yang kuat untuk tidak meninggalkan sesiapa pun di belakang dan mencapai mereka yang paling terbelakang terlebih dahulu".[1] SDG 1 bertujuan untuk membasmi setiap bentuk kemiskinan tegar termasuk kekurangan makanan, air minuman bersih, dan sanitasi. Mencapai matlamat ini termasuk mencari penyelesaian kepada ancaman baharu akibat perubahan iklim dan konflik. SDG 1 memfokuskan bukan sahaja kepada mereka yang hidup dalam kemiskinan, tetapi juga pada perkhidmatan yang digunakan orang ramai dan dasar sosial yang menggalakkan atau menghalang kemiskinan.[2]

Matlamat ini mempunyai tujuh sasaran dan 13 penunjuk untuk mengukur kemajuan. Lima "sasaran hasil" ialah: pembasmian kemiskinan tegar; mengurangkan separuh daripada semua kemiskinan; pelaksanaan sistem perlindungan sosial; memastikan hak sama rata dalam pemilikan, perkhidmatan asas, teknologi dan sumber ekonomi; dan pembinaan daya tahan terhadap bencana alam sekitar, ekonomi dan sosial. Dua sasaran yang berkaitan dengan "cara mencapai" SDG 1 ialah penggemblengan sumber untuk menamatkan kemiskinan; dan penubuhan rangka kerja dasar pembasmian kemiskinan di semua peringkat.[3][4]

Walaupun dengan kemajuan yang berterusan, 10 peratus penduduk dunia hidup dalam kemiskinan dan berjuang untuk memenuhi keperluan asas seperti kesihatan, pendidikan dan akses kepada air dan sanitasi.[5] Kemiskinan tegar kekal berleluasa di negara berpendapatan rendah, terutamanya yang terjejas akibat konflik dan pergolakan politik.[6] Pada 2015, lebih separuh daripada 736 juta penduduk dunia yang hidup dalam kemiskinan tegar tinggal di Afrika Sub-Sahara. Tanpa perubahan ketara dalam dasar sosial, kemiskinan tegar akan meningkat secara mendadak menjelang 2030.[7] Kadar kemiskinan luar bandar berada pada 17.2 peratus dan 5.3 peratus di kawasan bandar (2016). [8] Hampir separuh daripadanya adalah kanak-kanak.[8]

Salah satu penunjuk utama yang mengukur kemiskinan ialah perkadaran penduduk yang hidup di bawah garis kemiskinan antarabangsa dan nasional. Ukuran jumlah penduduk yang diliputi oleh sistem perlindungan sosial dan tinggal dalam isi rumah yang mempunyai akses kepada perkhidmatan asas juga merupakan penunjuk tahap kemiskinan.[4] Pembasmian kemiskinan telah menjadi lebih sukar oleh pandemik COVID-19 pada 2020. Perintah berkurung tempatan dan nasional menyebabkan kejatuhan aktiviti ekonomi lalu mengurangkan atau menghapuskan sumber pendapatan dan mempercepatkan kemiskinan.[9] Satu kajian yang diterbitkan pada September 2020 mendapati bahawa kemiskinan meningkat sebanyak 7% dalam beberapa bulan sahaja, walaupun ia semakin berkurangan sejak 20 tahun lalu.[10]

Latar belakang sunting

 
Peratusan orang yang hidup di bawah AS$1.90 sehari, 1990–2015, serta unjuran 2018 dan 2030 (dalam).

Pada 2013, dianggarkan 385 juta kanak-kanak hidup dengan kurang daripada AS$1.90 sehari. Namun begitu, angka-angka ini tidak boleh dipercayai oleh kerana jurang besar dalam data mengenai status kanak-kanak di seluruh dunia. Secara purata, 97 peratus negara tidak mempunyai data yang mencukupi untuk menentukan keadaan kanak-kanak miskin dan membuat unjuran SDG 1, dan 63 peratus negara tidak mempunyai data tentang kemiskinan kanak-kanak sama sekali.[11]

Sejak 1990, negara di seluruh dunia telah mengambil pelbagai langkah untuk mengurangkan kemiskinan dan mencapai hasil yang luar biasa. Bilangan orang yang hidup dalam kemiskinan tegar menurun daripada 1.8 bilion kepada 776 juta pada tahun 2013.[12][13] Namun begitu, rakyat terus hidup dalam kemiskinan dengan Bank Dunia menganggarkan 40 juta hingga 60 juta orang akan jatuh ke dalam kemiskinan tegar pada 2020.[14] Garis kemiskinan yang sangat rendah adalah wajar dalam menonjolkan keperluan orang-orang yang berada dalam kedudukan yang paling tidak menguntungkan. Walau bagaimanapun, sasaran itu mungkin tidak mencukupi bagi perihal sara hidup dan keperluan asas, dan dengan ini, perubahan berdasarkan garis kemiskinan yang lebih tinggi juga biasa diperhatikan.

Kemiskinan adalah lebih daripada kekurangan pendapatan atau sumber: orang ramai hidup dalam kemiskinan jika mereka kekurangan perkhidmatan asas seperti penjagaan kesihatan, keselamatan dan pendidikan. Mereka juga mengalami kelaparan, diskriminasi sosial dan pengecualian daripada proses membuat keputusan. Satu metrik alternatif yang mungkin ialah Indeks Kemiskinan Berbilang Dimensi.[15]

Wanita menghadapi risiko berpotensi mengancam nyawa dari kehamilan yang awal atau kerap. Ini boleh mengakibatkan tahap pendidikan dan pendapatan yang lebih rendah. Kemiskinan mempengaruhi kumpulan umur secara berbeza, dengan kesan yang paling dahsyat dialami oleh kanak-kanak. Ia menjejaskan pendidikan, kesihatan, nutrisi dan keselamatan mereka, dan memberi kesan kepada perkembangan emosi dan rohani.[16] Pencapaian Matlamat 1 terhalang oleh kekurangan pertumbuhan ekonomi di negara termiskin di dunia, ketidaksamaan yang semakin meningkat, keadaan negara yang semakin rapuh dan kesan perubahan iklim.[16] Pemerintah tempatan memainkan peranan yang relevan dalam perkara yang berkaitan dengan kemiskinan. Peranan ini berbeza di seluruh dunia dan termasuk:[17]

  • Tadbir urus betul untuk memenuhi keperluan golongan miskin bandar dan dapat menggalakkan akauntabiliti dan ketelusan.
  • Memastikan pendidikan inklusif untuk meningkatkan peluang kebolehpasaran.
  • Mengusahakan etika perniagaan perniagaan komuniti yang memberi kesan kepada masyarakat miskin dan luar bandar.

Sebelum pandemik COVID-19 pada 2020, kadar pengurangan kemiskinan global telah dikurangkan, dan diramalkan bahawa sasaran global untuk menamatkan kemiskinan menjelang 2030 akan tersasar. Walau bagaimanapun, wabak itu mendorong berpuluh-puluh juta orang kembali ke dalam kemiskinan tegar lalu membatalkan kemajuan bertahun-tahun. Dianggarkan kadar kemiskinan tegar global diunjurkan 8.4 hingga 8.8 peratus pada 2020, iaitu menghampiri parasnya pada 2017. Akibatnya, dianggarkan 40 hingga 60 juta orang akan ditolak kembali ke dalam kemiskinan tegar, peningkatan pertama dalam kemiskinan global dalam tempoh lebih 20 tahun.[18]

Sasaran, penunjuk dan kemajuan sunting

Sasaran 1.1: Membasmi kemiskinan tegar sunting

 
Nisbah kiraan kemiskinan pada AS$1.90 sehari ialah peratusan penduduk yang hidup dengan kurang daripada AS$1.90 sehari.[4]

Teks penuh Sasaran 1.1 ialah: "Menjelang 2030, menghapuskan kemiskinan tegar bagi semua orang di mana-mana sahaja, pada masa ini diukur sebagai orang yang hidup dengan kurang daripada AS$1.90 sehari."[3]

Sasaran 1.1 merangkumi satu penunjuk: penunjuk 1.1.1 ialah "kadaran penduduk yang hidup di bawah garis kemiskinan antarabangsa mengikut jantina, umur, status pekerjaan, dan lokasi geografi (bandar/luar bandar)".[4]

Kadar pengurangan kemiskinan tegar bermula dengan baik dengan 2010 (15.7 peratus), 2015 (10 peratus), 2019 (8.2 peratus) dan diunjurkan naik pada 2020 pada 8.4 hingga 8.8 peratus oleh kerana pandemik COVID-19 yang membalikkan kitaran pengurangan kemiskinan.[19]:3

Sasaran 1.2: Mengurangkan kemiskinan sekurang-kurangnya 50% sunting

Teks penuh Sasaran 1.2 ialah: "Menjelang 2030, kurangkan sekurang-kurangnya separuh bahagian lelaki, wanita dan kanak-kanak dari semua peringkat umur yang hidup dalam kemiskinan dalam semua dimensinya mengikut definisi nasional."[3]

penunjuk termasuk: [4]

  • Penunjuk 1.2.1: Perkadaran penduduk yang hidup di bawah garis kemiskinan negara.
  • Penunjuk 1.2.2: Peratusan lelaki, wanita dan kanak-kanak dari semua peringkat umur yang hidup dalam kemiskinan dalam semua dimensinya mengikut definisi kebangsaan.

Sasaran 1.3: Melaksanakan sistem perlindungan sosial bersesuaian secara nasional sunting

Teks penuh Sasaran 1.3 ialah: "Melaksanakan sistem dan langkah perlindungan sosial yang bersesuaian secara nasional untuk semua, dan menjelang 2030, mencapai liputan yang besar kepada golongan miskin dan rentan."[3]

Penunjuk 1.3.1 ialah "Kadaran penduduk yang diliputi oleh sistem perlindungan sosial mengikut jantina, kanak-kanak dibezakan, penganggur, warga tua, orang kelainan upaya, wanita hamil, bayi baru lahir, mangsa kecederaan kerja, orang miskin dan rentan".[4]

Kira-kira 4 bilion orang, tidak mendapat manfaat daripada sebarang bentuk perlindungan sosial; bentuk yang penting untuk membantu golongan termiskin dan paling terdedah mengikut data 2016.[19]

Sasaran 1.4: Hak sama rata untuk pemilikan, perkhidmatan asas, teknologi dan sumber ekonomi sunting

Teks penuh Sasaran 1.4 ialah: "Menjelang 2030, pastikan semua lelaki dan wanita, khususnya golongan miskin dan rentan, mempunyai hak yang sama kepada sumber ekonomi, serta akses kepada perkhidmatan asas, pemilikan dan kawalan ke atas tanah dan bentuk hartanah lain, pusaka, sumber asli, teknologi baharu dan perkhidmatan kewangan yang sesuai, termasuk kewangan mikro."[3]

Dua penunjuknya ialah: [4]

  • Penunjuk 1.4.1: Perkadaran penduduk yang tinggal dalam isi rumah dengan akses kepada perkhidmatan asas.
  • Penunjuk 1.4.2: Perkadaran jumlah penduduk dewasa dengan hak pemilikan tanah yang selamat, (a) dengan dokumentasi yang diiktiraf secara sah, dan (b) yang menganggap hak mereka untuk tanah sebagai selamat, mengikut jantina dan jenis pemilikan.

Sasaran 1.5: Membina daya tahan terhadap bencana alam sekitar, ekonomi dan sosial sunting

Teks penuh Sasaran 1.5 ialah: "Menjelang 2030, bina daya tahan golongan miskin dan mereka yang berada dalam situasi terdedah dan kurangkan pendedahan dan kerentanan mereka kepada peristiwa ekstrem berkaitan iklim serta kejutan dan bencana ekonomi, sosial dan alam sekitar yang lain."[3]

Ia mempunyai empat penunjuk: [4]

  • Penunjuk 1.5.1: Bilangan kematian, orang hilang dan orang terjejas secara langsung yang dikaitkan dengan bencana.
  • Penunjuk 1.5.2: Kerugian ekonomi langsung yang dikaitkan dengan bencana berdasarkan keluaran dalam negara kasar (KDNK) global.
  • Penunjuk 1.5.3: Bilangan negara yang menerima pakai dan melaksanakan strategi pengurangan risiko bencana negara selaras dengan Rangka Kerja Sendai bagi Pengurangan Risiko Bencana, 2015–2030.
  • Penunjuk 1.5.4: Bahagian kerajaan tempatan yang mengguna pakai dan melaksanakan strategi pengurangan risiko bencana tempatan selaras dengan strategi pengurangan risiko bencana negara.

Sasaran 1.a: Penggemblengan sumber untuk menamatkan kemiskinan sunting

Teks Sasaran 1.a ialah: "Memastikan penggemblengan sumber yang ketara daripada pelbagai sumber, termasuk melalui kerjasama pembangunan yang dipertingkatkan untuk menyediakan cara yang mencukupi dan boleh diramal untuk negara membangun, khususnya negara kurang maju."[3]

Ia mempunyai tiga penunjuk:[4]

  • Penunjuk 1.a.1: Bahagian sumber domestik dijana yang diperuntukkan oleh pentadbiran secara langsung kepada program pengurangan kemiskinan.
  • Penunjuk 1.a.2: Bahagian jumlah belanjawan terhadap perkhidmatan penting (pendidikan, kesihatan dan perlindungan sosial).
  • Penunjuk 1.a.3: Jumlah keseluruhan geran dan aliran masuk bukan penghutang yang diperuntukkan secara langsung kepada program pengurangan kemiskinan sebagai perkadaran KDNK.

Cadangan telah dibentangkan pada tahun 2020 untuk memadamkan Sasaran 1.a.[20]

Sasaran 1.b: Mewujudkan rangka kerja dasar pembasmian kemiskinan di semua peringkat sunting

Teks penuh Sasaran 1.b ialah: "Mewujudkan rangka kerja dasar yang kukuh di peringkat nasional, serantau dan antarabangsa, berdasarkan strategi pembangunan promiskin (membantu orang miskin) dan sensitif jantina, untuk menyokong pelaburan yang dipercepatkan dalam tindakan pembasmian kemiskinan."[3]

Ia mempunyai satu penunjuk: Penunjuk 1.b.1 ialah "Perbelanjaan sosial awam promiskin".[21]

Cabaran sunting

Kesan pandemik COVID-19 sunting

COVID-19 menyebabkan peningkatan pertama kemiskinan global (meningkat sebanyak 7 peratus dalam beberapa bulan sahaja), menamatkan rentetan kemajuan selama 20 tahun.[10]:9 Hampir 37 juta lagi orang terjatuh ke dalam kemiskinan tegar pada 2020, dan disebabkan COVID-19, mereka kini hidup di bawah paras kemiskinan tegar AS$1.90 sehari.[10]:24Anggaran lain meletakkan angka itu pada 71 juta orang termasuk ke dalam kemiskinan tegar pada 2020.[22] Perintah berkurung telah menyebabkan kejatuhan dalam aktiviti ekonomi seterusnya menyebabkan pendapatan berkurangan yang membawa kepada kemiskinan yang dipercepatkan.[9] Dilaporkan bahawa pekerja muda dua kali lebih banyak mengalami pengangguran berbanding golongan lebih tua.[23] Terdapat unjuran bahawa Afrika Sub-Sahara akan mempunyai kadar peningkatan kemiskinan tertinggi kerana ia sudah mempunyai lebih ramai penduduk yang sipi-sipi di atas garis kemiskinan antarabangsa.[24]

COVID-19 meningkatkan lagi cabaran untuk mencapai matlamat sifar kemiskinan serta matlamat SDG yang lain menjelang 2030. Walaupun banyak langkah alternatif sedang digunakan untuk mendapatkan data yang berkaitan, alat dan kaedah yang ada tidak dapat menangani iklim yang terus berkembang dengan secukupnya.[25]

Untuk mencapai dan memantau kemajuan SDG dengan secukupnya, pembuat keputusan serta pemegang kepentingan memerlukan akses kepada data yang tepat pada masanya dan boleh dipercayai.[26] Memandangkan dunia terkurung pada tahun 2020 akibat pandemik, banyak aktiviti pengumpulan data berdasarkan temu bual langsung telah digantung.[25] Dengan ini, pandemik mengganggu pengumpulan data, dan pembuat keputusan tidak mempunyai akses kepada data yang boleh dipercayai, terutamanya pada bulan-bulan terawal.[26]

Tambahan pula, COVID‑19 mendedahkan ketidakcukupan dalam rantaian makanan global.[27] Pandemik memberi impak yang besar kepada negara rapuh. Sebagai contoh, 15.6 juta rakyat Yaman dianggarkan secara amnya kelaparan setiap hari dengan berjuta-juta lagi didorong ke dalam keadaan tertekan.[27]

Rujukan sunting

  1. ^ United Nations Development Programme (2016), Leaving No One Behind: a Social Protection Primer for Practitioners, Foreword, accessed 30 September 2020
  2. ^ "Goal 1: No Poverty". United Nations Development Programme (UNDP). Dicapai pada 17 September 2020.
  3. ^ a b c d e f g h United Nations (2017) Resolution adopted by the General Assembly on 6 July 2017, Work of the Statistical Commission pertaining to the 2030 Agenda for Sustainable Development (A/RES/71/313)
  4. ^ a b c d e f g h i Ritchie, Roser, Mispy, Ortiz-Ospina (2018) "Measuring progress towards the Sustainable Development Goals." (SDG 1) SDG-Tracker.org, website
  5. ^ "Decline of Global Extreme Poverty Continues but Has Slowed". World Bank (dalam bahasa Inggeris). Dicapai pada 2020-08-26.
  6. ^ "Poverty and conflict". GSDRC (dalam bahasa Inggeris). Dicapai pada 2022-06-17.
  7. ^ "Goal 1 - End poverty in all it forms,everywhere". United Nations, Department of Economic and Social Affairs, Statistics Division. Dicapai pada 2020-08-26.
  8. ^ a b United Nations Department of Economic and Social Affairs (2016-07-20). The Sustainable Development Goals Report 2016. The Sustainable Development Goals Report (dalam bahasa Inggeris). UN. doi:10.18356/3405d09f-en. ISBN 978-92-1-058259-9.
  9. ^ a b Leal Filho, Walter; Brandli, Luciana Londero; Lange Salvia, Amanda; Rayman-Bacchus, Lez; Platje, Johannes (2020-07-01). "COVID-19 and the UN Sustainable Development Goals: Threat to Solidarity or an Opportunity?". Sustainability (dalam bahasa Inggeris). 12 (13): 5343. doi:10.3390/su12135343. ISSN 2071-1050.
  10. ^ a b c BMGF (2020) Covid-19 A Global Perspective - 2020 Goalkeepers Report, Bill & Melinda Gates Foundation, Seattle, USA
  11. ^ "Progress for Every Child in the SDG Era" (PDF). UNICEF. Dicapai pada 2 April 2018.
  12. ^ "The Role of Trade in Ending Poverty". World Bank (dalam bahasa Inggeris). Dicapai pada 2020-09-17.
  13. ^ Bank, World (April 2017). "World Development Indictors 2017" (dalam bahasa Inggeris). Dicapai pada 22 October 2021. Cite journal requires |journal= (bantuan)
  14. ^ "Overview". World Bank (dalam bahasa Inggeris). Dicapai pada 2020-09-17.
  15. ^ "Goal 3: Good health and well-being". UNDP (dalam bahasa Inggeris). Dicapai pada 2020-09-03.
  16. ^ a b "We help Alleviate Poverty - End Poverty in all its forms everywhere". Integral World. Dicapai pada 20 September 2020.
  17. ^ "The importance of all sustainable development goals for cities and communities" (PDF).
  18. ^ "End Poverty in all its forms everywhere - Progress and Info". United Nations Department of Economic and Social Affairs - Sustainable Development. Dicapai pada 17 September 2020.
  19. ^ a b United Nations (2017) HLPF Thematic Review of SDG, New York
  20. ^ "IAEG-SDGs 2020 Comprehensive Review Proposals Submitted to the 51st session of the United Nations Statistical Commission for its consideration". United Nations, Department of Economic and Social Affairs, Statistics Division. Dicapai pada 1 September 2020.
  21. ^ "SDG Indicators — SDG Indicators". unstats.un.org. Dicapai pada 2020-09-21.
  22. ^ "Goal 1 | Department of Economic and Social Affairs". sdgs.un.org. Dicapai pada 2020-09-24.
  23. ^ "sustainable development goal report 2020" (PDF).
  24. ^ "The impact of COVID-19 (Coronavirus) on global poverty: Why Sub-Saharan Africa might be the region hardest hit". blogs.worldbank.org (dalam bahasa Inggeris). Dicapai pada 2020-09-28.
  25. ^ a b "Impact of COVID-19 on agriculture and food statistics". The Food and Agriculture Organization (FAO). Dicapai pada 22 September 2020.
  26. ^ a b "Harnessing the power of data for sustainable development". United Nations Statistics Division. Dicapai pada 22 September 2020.
  27. ^ a b "COVID-19 and the SDGs". United Nations Development Programme. Dicapai pada 22 September 2020.
Diambil daripada "https://ms.wikipedia.org/w/index.php?title=Matlamat_Pembangunan_Mampan_1&oldid=5618727"